Bert Busscher over
zijn herinneringen - 1956

Bert Busscher legde contact met Amstelveenweb.com toen hij naar geschiedenis zocht van zijn vroegere woonplaats. Hij woonde in de Margaretha van Borsselenlaan. Mijnheer en Mevrouw de Dood hadden een kruidenierswinkel (de Spar) op de hoek van de Margaretha van Borsselenlaan en de Rentmeesters laan. Later kwam in dit pand de lijstenmakerij anex kleine woon meubelen met de winkelnaam MaReWa afgeleid van de naam van de Buurtvereniging. Dit woord MAREWA ontstond net na de oorlog toen de vader van Bert, Leo Busscher, wonende aan de Margaretha van Borsselenlaan nr 22, een 'Buurtvereniging' oprichtte onder de naam MAREWA voor de Margaretha van Borsselen laan (MA), de Rentmeesterlaan (RE) en de Walraven van Brederodelaan (WA).


(Advertentie Adresboek 1962-1963 - Amstelveenweb.com)

Advertentie uit het Adresboek Nieuwer-Amstel van Leo Busscher senior, Technisch Installatiebedrijf in een werkplaats te Amstelveen net rond de hoek van Plantsoen Laanhorn en daarnaast had hij een zaak op de Prinsengracht in Amsterdam


(Amstelveenweb.com - Gemeentearchief NA)

Bladzijde uit het Bevolkings Verblijfregister van de Gemeente Nieuwer-Amstel in 1926 met de inwoner de heer Leo Busscher.
Leo en echtgenote Gerarda kregen 13 kinderen.
Familiegeschiedenis
De heer Leo Busscher geboren in 1890 te Steenwijk, huwde met Gerarda Helena Gadellaa, geboren in 1894 in Zeist. In het verblijfsregister staat ook de naam Hendrika Rotgans bij de familie Busscher ingeschreven. Zij was één van de dienstmeisjes, want er waren verschillende meisjes in dienst geweest. Ook kwam er iedere maandag een naaister, mevrouw Bruine de Bruin die in Bovenkerk woonde, want met 13 kinderen was er genoeg naai- en verstelwerk te doen.


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

Leo en Gerarda kregen 13 kinderen. De oudste Henk, overleed al op vijfjarige leeftijd.
Treesje, het achtste kind leefde slechts één dag en het negende kindje Jacob
werd ook maar vijf jaar. Op deze foto zijn de tien kinderen te zien,
vlnr-bovenste rij: Fie - Wim - Ciel
middelste rij: Gerdie - Jos - Leo - Bert
onderste rij: Ada - Henk - Annie
Enkele gegevens over de kinderen Busscher:

• Henk (*1917 - †1922) - dit oudste kindje werd helaas maar vijf jaar
• Fie (*1919 - †2016) - trouwde met Charles van den Heuvel en kregen 3 zonen en 2 dochters
• Ciel (Cecilia)(*1920 - †2014) - trouwde met Jan Haegens en kregen 1 zoon en 6 dochters
• Wim (*1922 - †2014) - trouwde met Ria Nordsiek waarmee hij 2 zonen kreeg en later met Elly nog 1 zoon
• Annie (*1923 - †2017) trouwde in februari 1946 met Gerard Blank (*1921 - †....), zoon van Arie Blank van de fa. Lehman Brandstoffenhandel , tegenover het voormalige Raadhuis in de Dorpsstraat - zij kregen 4 zonen
• Henk (*1925 - †2006) trouwde met Bets Keizer (1925), dochter van Cor Keizer aan de Middenweg 94 en kregen 2 zonen en 3 dochters
• Ada (*1927 - †2002) trouwde met Henk Stevens en kregen 1 zoon en 1 dochter
• Treesje *1928, † - leefde 1 dag
• Jakob (*1929 - †1934) werd slechts vijf jaar
• Bert *23 april 1931 geboren in Amstelveen en emigreerde in april 1956 naar Australië alwaar hij trouwde met Rose. Zij kregen 2 zonen en 1 dochter
• Gerdie *4 oktober 1932 - † 2 oktober 2021 trouwde met de heer Bierman en woonde tot haar overlijden in Amstelveen. Ze overleed net 2 dagen voor haar 89ste verjaardag! Zij had van haar eerste man 2 zonen
• Leo(jr) *1937 emigreerde naar Amerika - San Francisco en werkte onder andere voor de televisie en voor theater en trouwde met Joe Francis
• Jos *1941 woont ook nog in Amstelveen samen met zijn echtgenote Inge in de wijk Randwijck en kregen 1 zoon en 1 dochter

(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

Op de strijkplank!!! zitten acht kinderen op een rij:
Van links naar rechts Bert, Jakob, Ada, Henk, Annie, Wim, Ciel en Fie


(Bron: Particuliere Collectie - Bert- Busscher)

De foto toont vier van de dertien kinderen Busscher, Kleine Bert voorop, dan Henk, Jakob en Annie
in de Margaretha van Borsselenlaan voor hun huis nummer 22


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

Nog een foto genomen voor het huis. De meisjes zijn links Gerdie met haar vriendinnetje Bep Knuvers


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

Kleine kinderen worden groot. Hier de vijf dochters van Leo en Gerarda Buscher: Fie, Ciel, Annie, Gerdie en Ada


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

en hier hun vijf zonen Bert, Jos, Wim, Leo en Henk


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

In mei 1990 kwamen alle kinderen Busscher bij elkaar en dit was de laatste keer dat het 10-tal compleet was
Waarom ik naar Australië ging en hoe het verder ging
Voordat Bert emigreerde bezocht hij de St Josefschool en daarna de St. Hubertus MULO in de Da Costastraat te Amsterdam. Hij heeft zijn verhaal in 2023 aangevuld, zodat het nu een goed overzicht van zijn leven geeft:

'In 1950 ging ik van school en in dienst zoals alle jongens in die tijd. Ik kwam bij de Lucht Strijd Krachten (LSK) in De Krayenhoffkazerne in Nijmegen. Daar bleef ik drie maanden, maar had veel last van mijn voeten aangezien de werkschoenen zo slecht waren. Ik kreeg een grote wond op mijn wreef, maar de leiding gaf me gelukkig wel andere schoenen. Na de LSK ging ik naar Soestduinen om een cursus te volgen voor transport officier. Daar kon ik niet mee verder omdat alle beroeps militairen terug kwamen uit Indonesië en die moesten een baantje hebben. Dus ‘sorry voor jou’ werd er gezegd en toen werd ik naar Twente overgeplaatst voor de autorijschool. Ik had echter alle rijbewijzen al, dus deze standplaats werd verruild voor Vliegbasis Deelen bij Arnhem. Na 19 maanden werd ik vrij gesteld van de dienst en werkte toen bij mijn vader op het Technische Installatie Bureau. Na 10 maanden moest ik terug naar Hilversum op herhaling en daar ontmoette ik een paar mensen die ik nog uit Deelen kende. Dat bracht mij op het idee om beroepsmilitair te worden, want ik mistte de tijd toen ik bij de luchtmacht was.'


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

Bert Busscher behaalde in 1950 zijjn motorrijbewijs....


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

.... en in 1952 stond er op zijn motorrijtuigen rijbewijs dat hij alle categorieën had behaald dus A-B-C-D-E
'In april 1955 begon ik als beroepsmilitair bij de luchtmacht en het was dezelfde kazerne, dezelfde kamer en er waren dezelfde KNIL sergeanten. Die vroegen mij wat ik daar deed als ik beroeps was, maar toch bleef ik er drie maanden. De volgende plaats was Vliegbasis Gilze-Rijen om een cursus lucht-verkeersleider te volgen. Dat duurde ook weer drie maanden en toen werd ik naar Leeuwarden overgeplaatst, erg ver van huis dus! Het was een vreselijke winter en op een dag ging ik tezamen met een ander uit Amsterdam (we waren de enige ‘Hollanders’!) naar een vee veiling. Die werd gehouden in het Engels aangezien het vee voor de export naar Australië en Amerika was. De temperatuur was minus 25 ℃ en ik had net een pijp gekocht met het idee dat me dat warm zou houden. Stom hè!'

'We waren op de fiets en uit de stad kwam de sergeant majoor. Hij kwam van de landmacht en was pas bij ons gekomen en wij vonden het helemaal niet eerlijk dat hij die positie van één van ons had ‘gestolen’. Wij groetten hem zoals dat moest tussen de basis en de stad, hij stopte en zei dat ik groette met een pijp in mijn mond en dat ik de verkeerde pet op had. Ik zei we gaan alleen naar de vee veiling, maar nee eerst moest ik mijn andere pet halen. Ik ging terug naar de basis, greep mijn andere pet en zei tegen mijn collega: ‘Ik ga naar Australië’!!!!'

'Ik sprong weer op mijn fiets en ging meteen naar het emigratiebureau dat ik toevallig had gezien. Daar alles ingevuld en ik zou er nog wel van horen zeiden ze. Enkele weken later kreeg ik bericht om naar Amsterdam te komen voor een gesprek met de Australische ambtenaar. Zo gauw als ik bij hem was zei hij tegen de secretaresse: ga maar weg want meneer Busscher kent zijn Engels. Alles is goed, laat je weten wanneer je gaat? Op 7 april 1956 ging ik weg op de Johan van Oldenbarnevelt vanuit Amsterdam. Vijf weken later was ik in Melbourne en werd per stoomtrein naar een kamp gebracht, zo’n 400 km vanaf Melbourne. Zo begon het.'

Behalve dat Bert tijdens zijn tocht naar de vee veiling het emigratiebureau passeerde zijn er nog twee toevalligheden. Het eerste is: ‘Ik heb een moedervlek op mijn linker been en die heeft de vorm van Australië.’ En de tweede toevalligheid: ‘Mijn moeder ging mijn zuster Cecilia helpen die in verwachting was van een tweeling en bedrust had. Toen ze terugkwam gaf ze mij een boek: Australië, het land van de toekomst.’ Zo moest het zijn en ik heb er nooit verdriet of heimwee over gehad.'

'Ik kwam in het immigranten kamp en kreeg mijn eigen kamertje. Het eten was goed, het weer was warm en na enkele dagen kreeg ik een brief van een jongen waar ik mee bevriend was geraakt op het schip, om mij te vertellen dat er ruimte voor mij was waar hij werkte. De zaterdag na aankomst ging ik met de trein naar Melbourne. Het was wel een schok om al die ouwe huizen te zien langs de spoorbaan, maar eindelijk kwam ik bij het bewuste huis en ontmoette de mensen. Het bleek dat de vader bij de Hema in Dordrecht had gewerkt en ik herkende hem, want ik was daar een paar weken om te helpen de elektrische bedrading in de vloer te vernieuwen na de overstroming van 1953. Kleine wereld hoor. Ik sliep in dezelfde kamer als mijn vriend. De week daarop kreeg ik een baan als loodgieters leerling. Eén dag per week naar school op de fiets over slechte wegen en veel hellingen!!!'

'De zaak waar ik terecht kwam had 20 mensen in dienst en het was goed werk. Meestal in nieuwe fabrieken en ook in een hangar op het vliegveld. Ik leerde daar een vriend kennen en wij zijn bevriend gebleven tot hij stierf (*).'

'Ik bleef één jaar in het kosthuis en ondertussen was de verloving van mijn vriend uit en gingen we samen naar een ander kosthuis. Dat was privaat en het bleken Hollanders te zijn met een Engelse naam. Het was er heel goed en de vrouw kon goed koken, maar niet zo goed als de eerste!! In dit kosthuis bleven we ongeveer 2½ jaar. Ondertussen was de zaak gefuseerd met de neven van de eigenaar en werd het een heel groot bedrijf met 120 man. Er waren kleine werkzaamheden maar ook hele grote. Onder anderen de tweede hoogbouw in het midden van Melbourne, een racecourse waar ik gedurende twee jaar werkte. Ondertussen deed ik veel school en werd een erkend loodgieter, leerde plastic lassen, want je moest in die tijd alles zelf maken. Ook leerde ik om uit te kunnen rekenen wat voor pijpwerk maten je moest gebruiken en ook het tekenen er van, voor hoge gebouwen.'

'Na negen jaar trouwde ik met op 20 februari 1964 met Yvonne Marise Finlay (roepnaam Rose) geboren op 2 februari 1936, een vijfde generatie Australiers en we kochten ons eerste huis waar we 25 jaar bleven. Ik moest toen met ‘pensioen’ van mijn werk, iets wat ik niet wilde. Gelukkig had ik een eigen klant die me hielp en na 16 jaar in de loodgieterij ging ik naar het Waterbedrijf en Riolering. Daar werkte ik als inspecteur en moest kijken of loodgieters het werk deden volgens de regels van de wet. Na 5 jaar kreeg ik een andere baan als inspecteur, nu bij de behandeling van industrieel afvoer water. Dat was zeer interessant, maar er was veel ruzie op het kantoor aangezien zij mij niet wilden hebben. Ik was geen Vrij-metselaar!! Ja, zo was het toen en het gekste was dat ik één van de beste inspecteurs was en het hardste werkte. Dus werd ik weer met ‘pensioen’ gestuurd, maar de klant die ik nog steeds had, had auto bedrijven en ik heb daar veel tijd doorgebracht als opzichter voor verbouwingen. Daarnaast deed ik veel werk voor onze kerk en school.'


(Bron: Particuliere Collectie - Familie Busscher)

Ook al woonde Bert in Australi?, gelukkig kreeg hij wel af en toe bezoek van een broer of zus. Hier op de foto met links zijn zusje Gerdie en rechts zijn echtgenote Rose
'Rose en ik verkochten ons huis, want ik had een stuk land gekocht en alle tekeningen voor een nieuw huis waren klaar, maar dat ging niet door. Dus we kochten een ander huis, erg mooi en groot waar ik zelf nog veel aan verbouwde. We hadden inmiddels drie kinderen, twee zoons en een dochter: Michael van 1965, Clare van 1968 en Paul geboren 1970. De kinderen waren op een gegeven moment allemaal getrouwd en dus werd het huis te groot. We verkochten het huis en verhuisden naar een ‘retirement village’ in Victoria, Melbourne. Anno 2023 wonen we hier nu 14 jaar en alles is goed, behalve dat we oud worden en dat brengt veranderingen met zich mee. We hebben ondertussen vierkleinzonen en drie kleindochters, dus al worden we ouder, we houden de moed er in.'


(Bron: Particuliere Collectie - Bert- Busscher)

Rose en Bert in 2014 aan hun dessert op een terras van een restaurant, vanwege hun 50-jarig huwelijksfeest!
(*) De vriend van het schip de Johan van Oldenbarneveldt
'Die vriend en ik woonden samen op verschillende plaatsen in Melbourne, totdat hij na zes jaar trouwde met een Australisch meisje. Hij kocht een stuk land en bouwde er een huis. Samen hebben we de fundering gegraven en het beton gestort. Daarna deed ik al het loodgieters werk, schilderde het hele huis en legde de tuin aan. We bleven vrienden tot onze dochter werd geboren. Mijn vriend en zijn vrouw hadden geen kinderen en enkele jaren geleden zag ik het overlijdensbericht van haar in de krant en de begrafenis was in de kerk die ik hielp bouwen! Ik ging er naar toe en toen ik aankwam zag ik mijn vroegere vriend in een rolstoel de kerk binnengaan. Hij zat op de eerste bank en ik zat achter hem en merkte dat hij aan het dementeren was. Aan de dame die alles regelde vroeg ik of ik een woordje kon zeggen en dat heb ik gedaan, want ik was eigenlijk de enige die haar kende omdat wij altijd bevriend zijn gebleven met haar moeder. Na de begrafenis hoorde ik dat mijn vriend in een verpleeghuis woonde en sindsdien bezocht ik hem iedere maand. Toen ik werd gebeld dat het heel slecht met hem ging ben ik naar hem toegegaan en bij hem gebleven tot hij overleed. De vriend die ik in 1956 ontmoette op de boot was overleden, ik sloot zijn ogen en sprak ook weer in de kerk bij zijn uitvaart. Zo kwam een einde aan een ander deel van mijn leven. Het huis waar ik zoveel aan gewerkt had werd op de veiling verkocht voor 1.4 miljoen Australische dollars, dat allemaal naar instellingen ging.'


(Bron: Particuliere Collectie - Bert- Busscher)

Hun woning in Waterford-Valley - Rowville
Bert en Rose zijn lid van een katholieke parochie in Melbourne en een aantal jaar geleden kwamen daar twee personen uit Amstelveen de dienst bijwonen. De man Kees van Slechteren, die oorspronkelijk aan de Ouderkerkerlaan woonde en zoon is van een stukadoor en mevrouw Eysens, ook van een stukadoors familie maar die woonde aan de Molenweg. Later kwam er nog eens een dame uit Nederland-Amstelveen die heel veel foto kaarten had en later op het internet verschenen. De Busscher's zijn dus niet de enige Amstelveners die in Melbourne rondlopen.

Tot slot vertelde Bert wat zijn hobby's zijn: na zijn pensioen is hij veel gaan reizen met echtgenote Rose. Verder houdt hij van koken, heeft een klein groententuintje en houdt zich bezig met biljarten.


(Bron: Particuliere Collectie - Albert -Bert- Busscher)

Bert achter de biljarttafel
Herinneringen
Bert vertelt af en toe nog herinneringen die hier onder genoteerd worden, aangezien het misschien wel een herkenningsmoment is voor menig Amstelvener.

• Net voordat de Tweede Wereldoorlog begon, werd de familie Busscher overvallen door politie en het leger op de Pinksterzondag en waren op zoek naar geweren die vader Leo had. Het waren heel oude geweren die hij van zijn vader had gekregen. De inspecteur van de Amstelveense politie, een NSBer, had ze altijd al willen hebben en dit was een mooie gelegenheid. Maar de geweren werden niet gevonden!
• Gedurende de hongerwinter werden alle bomen uit de straat in één nacht, evenals die aan de Kalfjeslaan. De familie had aardappels in een kuil in hun grote achtertuin, maar vermoedelijk was dat ontdekt, want dieven hebben op een nacht alle aardappels meegenomen.
• In februari 1946 trouwde Bert's zus Annie met Gerard Blank. Hij was zoon van kolenboer Lehmann tegenover het voormalige Raadhuis in de Dorpsstraat. Vader Leo Busscher slachtte voor deze gelegenheid 25 konijnen die hij had gefokt!
• In de Margaretha van Borsselenweg op nr 20 woonde juffrouw Leysen en zij was de eerste schoonmaakster voor de Incassobank. Ze zei altijd: 'Dat is MYN bank'. Op zaterdag schrobte juffrouw Leysen altijd haar stoep met groene zeep! Na haar overlijden nam haar dochter de schoonmaakwerkzaamheden bij de Incassobank over
• Aan de Kostverlorenweg nr 1 kon je naar de kwekerij van Brockhoff en van dhr Scheffers over een heel smal bruggetje naar het veld. Daar was een schuurtje aan de linker kant en een steiger aan het water waarin de groenten uit hun kassen werd gewassen. Ze hadden een spoorlijntje met een karretje dat geduwd moest worden om de groenten naar de voorkant te brengen. Leo Busscher had Scheffers en Brockhoff aan die rails met wagentje geholpen en zodoende kregen de Busschers vaak wat groenten mee voor het grote gezin.
• Bij de tuinderijen van Scheffers en Brockhoff was ook de tuinderij van de familie van Schreurs. Zij zijn later ook naar Melbourne geëmigreerd en werd de grootste selderijteler in Australië. De jongste broer van Scheffers verbleef ook een tijdje op dat bedrijf en Bert ontmoette hem toen hij er vanwege zijn functie als inspecteur van de waterwerken de boerderij moest keuren voor waterafzetting.
• Bert herinnert zich Carel Born van de rijwielzaak Born nog heel goed en zoon Frans die hij altijd opzocht in de werkplaats achter de toen kleine winkel. Het is waar Bert zijn eerste nieuwe fiets kocht, zwart van kleur, die hij meenam naar Australië!! Pas daar ruilde hij de fiets om vanwege de heuvels die er zijn, want Bert ging altijd op de fiets naar zijn werk, waar het ook was.



(Bron: Particuliere Collectie - Bert- Busscher)

Foto van Bert (Albert) Busscher in 2018 op 87 jarige leeftijd
Op 'the curling bowlinggreen' in Australië


(Bron: Particuliere Collectie - Bert- Busscher)

Foto van Bert Busscher in 2019 dus nu alweer 88 jaar


(Bron: Particuliere Collectie - Albert -Bert- Busscher)

Foto van Bert Busscher bij zijn eigen laantje - 'Bert's Path'
Het was hier dat Bert viel en door twee dames werd gevonden. Na weken gips en revalidatie herstelde hij weer en heeft inmiddels op 23 april 2021 zijn 90ste verjaardag in goede gezondheid gevierd. De zoon van Bert plaatste het bordje vanwege de gelukkig goed verlopen val en tijdens de onthulling werden de twee dames bedankt met een bos bloemen.


(Bron: Particuliere Collectie - Albert -Bert- Busscher)

Foto van Bert samen met Rose, tijdens zijn 90ste verjaardag die hij vierde op 23 april 2021


(Bron: Particuliere Collectie - Bert- Busscher)

In juni 2023 nam Bert, inmiddels 92, een 'lintje' in ontvangst voor iemand in hun woongemeenschap die door hem was voorgedragen als een hele trouwe vrijwilliger. De betreffende kon zelf niet komen vanwege vakantie, dus nam Bert
het in ontvangst. Tijdens 'Happy Hour' zal de man het dan overhandigd krijgen. Op de foto staan links en rechts
de kamerleden Kim Wells en Nick McGowan en in het midden Bert Busscher