Palmzondag 2025

Op zondag 13 april 2025 is de Palmzondag en valt 7 dagen vóór Paaszondag en 39 dagen na Aswoensdag. Palmzondag (Latijn: Dominica in Palmis de passione Domini in de Rooms-Katholieke Kerk, Palmarum in de Protestantse Kerk) is de 6de en laatste zondag van de Vastentijd en de zondag vóór Pasen.

(Bron Wikipedia - 2025)

Glas-in-loodraam met de intocht van Jezus Christus in Jeruzalem, gemaakt rond 1215. Het staat in de Notre-Dame-kathedraal van Laon een stad in Frankrijk de hoofdplaats van het departement Aisne. Het staat in de centrale travee van het koor (onderste niveau) van de kathedraal
Palmzondag markeert het begin van de Goede Week, die in de Evangelisch-Lutherse Kerk ook wel de Stille Week wordt genoemd. De Grote Week of Heilige Week van de katholieke en orthodoxe traditie omvat ook Pasen.

Palmzondag herdenkt de intocht van Jezus Christus in Jeruzalem. Als teken van zijn koningschap juichten de mensen hem toe en strooiden ze palmtakken uit toen hij in Jeruzalem aankwam. Palmbomen werden op veel plaatsen als heilige bomen vereerd. Ze waren bijvoorbeeld heilig voor Apollo op Delos. In het Middellandse Zeegebied worden ze al lang beschouwd als een symbool van leven en overwinning, en in Israël in het bijzonder als een symbool van onafhankelijkheid en de zegevierende koning.

Palmzondag: Passie van de Heer - Herdenking van de intocht van de Heer in Jeruzalem en Heilige Mis

In de Sint-Pietersbasiliek, in Rome op 13 april 2025 om 10.00 uur was er een pauselijke mis. Preek van zijne heiligheid paus Franciscus werd gelezen door kardinaal Leonardo Sandri.

'Gezegend is de koning die komt in de naam van de Heer" (Lc. 19,38). Zo begroette de menigte Jezus toen Hij Jeruzalem binnentrok. De Messias ging de heilige stad binnen door de poort, die opengegooid was om degene te verwelkomen die een paar dagen later door dezelfde poort zou vertrekken, ditmaal vervloekt en veroordeeld, het kruis dragend.

Ook wij zijn vandaag Jezus gevolgd, eerst in een feestelijke processie en vervolgens langs een weg van pijn en verdriet, terwijl we deze Heilige Week ingaan, de voorbereiding op de herdenking van het lijden, de dood en de verrijzenis van de Heer.

Als we kijken naar de gezichten van de soldaten en de tranen van de vrouwen in de menigte, wordt onze aandacht getrokken door een onbekende persoon wiens naam plotseling in het Evangelie verschijnt: Simon van Cyrene. Hij was de man die door de soldaten werd gegrepen en vervolgens "hem het kruis oplegde en het achter Jezus aan liet dragen" (Lc. 23,26). Op dat moment kwam hij van het platteland. Hij kwam toevallig langs toen hij zich onverwachts in een drama bevond dat hem overweldigde, als het zware hout dat op zijn schouders werd gelegd.

Laten we, terwijl we zelf op weg zijn naar Golgotha, even stilstaan bij Simons daden, proberen in zijn hart te kijken en in zijn voetsporen treden, naast Jezus. Allereerst waren Simons daden ambivalent. Enerzijds werd hij gedwongen het kruis te dragen. Hij hielp Jezus niet uit overtuiging, maar onder dwang. Anderzijds raakte hij toen persoonlijk betrokken bij het lijden van de Heer. Jezus' kruis wordt Simons kruis. Hij was niet de Simon, Petrus genaamd, die beloofd had de Meester te allen tijde te volgen. Die Simon verdween in de nacht van het verraad, zelfs nadat hij had uitgeroepen: "Heer, ik ben bereid met U mee te gaan naar de gevangenis en de dood" (Lukas 22:33). Degene die Jezus nu volgt, is niet die discipel, maar deze man uit Cyrene. Toch had de Meester duidelijk geleerd: "Wie mijn volgelingen wil worden, moet zichzelf verloochenen, dagelijks zijn kruis opnemen en Mij volgen" (Lucas 9:23). Simon uit Galilea sprak, maar handelde niet. Simon uit Cyrene handelt, maar spreekt niet. Tussen hem en Jezus is er geen dialoog; er wordt geen enkel woord gesproken. Tussen hem en Jezus is er alleen het hout van het kruis.

Als we willen weten of Simon van Cyrene Jezus, in wiens lijden hij nu moest delen, hielp of haatte, of hij het kruis van de Heer "opnam" of het gewoon droeg, moeten we in zijn hart kijken. Terwijl Gods hart altijd openstaat, doorboord door een pijn die zijn barmhartigheid openbaart, blijft het menselijk hart gesloten. We weten niet wat er in Simons hart omging. Laten we ons in zijn plaats stellen: zouden we woede of medelijden, mededogen of ergernis voelen? Wanneer we denken aan wat Simon voor Jezus deed, moeten we ook denken aan wat Jezus voor Simon deed – wat Hij deed voor mij, voor jou, voor ieder van ons: Hij verloste de wereld. Het houten kruis dat Simon van Cyrene droeg, is het kruis van Christus, die zelf de zonden van de hele mensheid droeg. Hij droeg ze uit liefde voor ons, in gehoorzaamheid aan de Vader (vgl. Lucas 22,42); Hij leed met ons en voor ons. Op deze onverwachte en verbazingwekkende manier wordt Simon van Cyrene onderdeel van de heilsgeschiedenis, waarin niemand een vreemdeling is, niemand een buitenlander.

Laten we dan in Simons voetsporen treden, want hij leert ons dat Jezus iedereen tegemoetkomt, in elke situatie. Wanneer we de grote menigte mannen en vrouwen zien die door haat en geweld gedwongen worden de weg naar Golgotha te bewandelen, laten we dan bedenken dat God deze weg tot een plaats van verlossing heeft gemaakt, want Hij heeft hem zelf bewandeld en zijn leven voor ons gegeven. Hoeveel Simons van Cyrene zijn er in onze tijd niet die het kruis van Christus op hun schouders dragen! Kunnen we hen herkennen? Kunnen we de Heer in hun gezicht zien, getekend door de last van oorlog en ontbering? Geconfronteerd met het afschuwelijke onrecht van het kwaad, dragen we het kruis van Christus nooit tevergeefs; integendeel, het is de meest tastbare manier voor ons om deel te hebben aan zijn verlossende liefde.

Jezus' passie wordt compassie wanneer we onze hand uitstrekken naar hen die het gevoel hebben dat ze niet verder kunnen, wanneer we hen die gevallen zijn oprichten, wanneer we hen die ontmoedigd zijn omarmen. Broeders en zusters, om dit grote wonder van barmhartigheid te ervaren, laten we dan beslissen hoe we ons eigen kruis in deze Goede Week moeten dragen: zo niet op onze schouders, dan wel in ons hart. En niet alleen ons eigen kruis, maar ook het kruis van hen die om ons heen lijden; misschien zelfs het kruis van een onbekende die door toeval – maar is het wel toeval? – op onze weg is geplaatst. Laten we ons voorbereiden op het paasmysterie van de Heer door ieder van ons, voor elkaar, een Simon van Cyrene te worden.'