Afscheid wethouders - 2006
Foto's -> Geschiedenis -> Burgemeester en Bestuurders
(Amstelveenweb.com collectie - 2006)
Op 12 april 2006 hebben vier wethouders afscheid genomen van collega’s en bewoners van Amstelveen in het Cobra Museum. Hier de afscheidspeech van burgemeester Jan van Zanen voor de wethouders lezen:
Dames en heren, vrienden, familie, Amstelveners,
Vandaag nemen wij definitief afscheid van het team wethouders dat de afgelopen vier jaar zijn onmiskenbare stempel op onze stad heeft gedrukt.
Zelf heb ik deze ploeg nu een kleine 10 maanden van dichtbij meegemaakt. En in alle objectiviteit kan ik niet anders dan constateren dat dit een uniek College is geweest. Ik heb me laten vertellen dat zij in hun ambtsperiode meer hebben klaargespeeld dan vele colleges daarvoor. Oordeel zelve, ik was er niet bij. Dat vraagt om gepast ontzag en vooral om nadere analyse. Opdat wij er allen van leren.
Dames en heren, wat maakt een team succesvol? Er zijn heel wat wetenschappers die hierover het hoofd hebben gebroken. Een van de meest gangbare visies is dat een succesvol team juist niet bestaat uit mensen die volledig op elkaar lijken, maar uit mensen die elkaar aanvullen in verschillende rollen. Neem Theo Tiemessen, intussen voormalig loco burgemeester en behalve ondernemer ook politicus. Met een groot gevoel voor humor en een enorme dosis zelfrelativerend vermogen. Theo reisde voor Amstelveen de halve wereld af om economische grootmachten als Korea, China en Japan duidelijk te maken dat zij thuishoren in Amstelveen. Typerend voor Theo is dat hij als letterlijk wereldburger er evenmin voor terugdeinsde om een ‘ simpele’ doe-het-zelf-berenwinkel hier in het stadshart te openen en daarbij de aanwezigen zover kreeg dat ze samen met hem “Zag 2 beren broodjes smeren” gingen zingen. Ik ben benieuwd wat hij vanavond nog voor ons in petto heeft. Theo valt te typeren als ‘toffe peer’. Theo, dank.
Of neem Winnie Blok-Melai. Voormalig raadslid, wethouder in twee colleges. En daarmee het meest ervaren lid van dit college. Als op iemand de termen ‘sociaal bewogen en betrokken’ van toepassing zijn, dan is dat wel op Winnie Blok. De afgelopen jaren was zij zeer betrokken bij tal van scholenprojecten, bij de evaluatie van de participatie en bij de eerste stappen voor het realiseren van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Het zijn stuk voor stuk loodzware dossiers waarbij Winnie Blok er steeds in slaagde om, desnoods met zachte dwang, enorme stappen te zetten. Maar wel steeds vanuit het perspectief van het belang voor alle Amstelveners. Winnie wil ik graag typeren als bewogen en betrokken sociaal-democrate. Winnie, zeer bedankt.
En dan Paul Regouin. Gedreven. Ervaren. Snel. Als bestuurder moest hij van tijd tot tijd beslissingen nemen en verdedigen die niet direct strookten met zijn politieke achtergrond. Des te opmerkelijker is het dat mede onder zijn hand het woningen- en wegenbeleid in Amstelveen grote ontwikkelingen heeft doorgemaakt. Voor veel betrokkenen zal Paul Regouin door het leven gaan als de wethouder die ‘Bovenkerk’ uit de modder heeft getrokken.Uiteraard niet heel Bovenkerk.Al jaren was dit gebied bouwtechnisch een voortslepende zaak. Tot Paul kwam, zag en inderdaad overwon. Paul is te typeren als ‘gedreven bestuurder’. Paul, ook jij bedankt.
En ten slotte Rien Alink. De man die de afgelopen jaren zo betrokken de cultuur en de sport in Amstelveen heeft gestimuleerd. Maar niet alleen dat…Al vroeg in zijn wethouderscarrière was zijn taak om alle Amstelveense honden aan de lijn te krijgen en Amstelveen poepvrij te maken. Niets bleek zoveel emotie los te kunnen maken als dit onderwerp! Rien laveerde soepel tussen de verschillende kampen in en bracht het hondenbeleid tot een goed einde. Zorgvlied, afvalbeheer en zwerfafval; Het zijn onderwerpen waar Rien zich met verve op gestort heeft. Maar door deze laatste vier jaren loopt een overduidelijk groene lijn. Eén van de hete vuren waren natuurlijk de, wat in de volksmond heet, groenbezuinigingen. Rien presteerde het om te snijden in uitgaven aan ons groene arsenaal, en om vervolgens zilver te behalen in de verkiezing ‘Groenste gemeente van Nederland’. Wie doet hem dat na? Ik ben met Rien naar onze zusterstad Villa el Salvador gereist en heb hem in andere hoedanigheden leren kennen. Ik zou hem dan ook willen typeren als ‘charmante reisgenoot’. Rien, het ga ook jou goed.
Zo vulde elk lid van het team vanuit zijn eigen rol de rest van het team indrukwekkend aan. Maar er was zeker niet alleen sprake van tegenstellingen. Het was een opvallende coalitie. Een hechte eenheid. Ook mijn voorganger Harry Kamphuis zei dit altijd. Dames en heren, Amstelveners, Deze ex-collega’s hebben ook vanavond ervoor gekozen om vanuit een no-nonsensaanpak hier in een keer afscheid van ons te nemen. Dat is kenmerkend voor dit team, dat wars was van opgeklopt vlagvertoon.
Ik waardeer dat bijzonder. Ik wens jullie – Theo, Winnie, Paul en Rien – alle goeds. Blijf van Amstelveen houden. Blijf de publieke zaak koesteren. Voor Theo en Winnie zal het zeker wennen zijn: hier rond te wandelen zonder politieke verantwoordelijkheid. Voor Rien en Paul zal het ook wennen zijn: terug in de raadzaal meepraten over het beleid van het volgende team dat intussen is aangetreden. Beste ex-wethouders. We hebben goed samengewerkt. Persoonlijk betreur ik het dat onze samenwerking niet langer heeft mogen duren. Maar dat is nu eenmaal de politiek. Hoewel jullie zo je eigen gedachten hadden over een afscheidscadeau aan jullie, zijn wij toch zo vrij geweest om even lekker eigenwijs te doen. Ik heb daarom twee cadeaus voor ieder van jullie. Het eerste is inderdaad een donatie voor het gehandicaptenproject in Villa el Salvador. Het tweede is voor ieder van jullie deze Map vol cultuur: een jaarabonnement op het Cobra lidmaatschap van de kunstuitleen Amstelveen en open tickets voor een schouwburgvoorstelling. Want je hebt er na al die raads-tropenjaren recht op om nu eens voluit te gaan genieten van alles wat mooi is in het Amstelveense. Ik geef jullie nu graag en voor de laatste keer het woord En laat me graag voor de laatste keer verrassen door de oorspronkelijkheid van jullie visie.
Het ga jullie goed, Theo, Winnie, Paul en Rien.
(Foto Amstelveenweb.com - 2006)Winnie Blok
Afscheidspeech Winnie Blok-Melai
Geachte toehoorders, Dames en Heren,
Sinds een week is het nieuwe college van B&W van Amstelveen uit de startblokken - en is het begonnen aan zijn eigen race. En na acht jaar wethouderschap, voorafgegaan door een periode van zestien jaren als raadslid, resten mij nu nog vijf minuten om enkele woorden tot u te spreken. Een laatste zucht - en ik ben weg van dit toneel. Zo hoort het ook en het was - in mijn geval - mijn eigen beslissing.
Ik heb lang geleden voor het openbare bestuur gekozen uit overtuiging. Kort samengevat: uit de diepe overtuiging dat je de publieke zaak goed moet regelen, willen mensen in vrede met elkaar kunnen samenleven. De PvdA was mijn vanzelfsprekende thuishaven. Waarom? Dat zal ‘m ook wel in mijn opvoeding hebben gezeten. Het openbare bestuur en de politiek maken interessante tijden door maar staan ook onder druk. Een deel van de burgerij wantrouwt de politiek. Over het hoe of waarom - de staat van welvaart die wij in het westen hebben bereikt - de rechten die burgers claimen - de verwachting dat mensen gevrijwaard kunnen en moeten worden van elke vorm van ramp - en de verdeling van verantwoordelijkheden tussen overheid en burgers : er valt veel over te filosoferen en te analyseren. Een boeiende discussie, waar ik zeker deel aan wil blijven nemen, ook na mijn wethouderschap.
Voor dit moment wil ik ermee volstaan te zeggen dat volgens mij vooral hard blijven werken in het openbare bestuur - en kwaliteit leveren - kunnen bijdragen aan het winnen van vertrouwen. Ik persoonlijk verwacht daar meer van dan van experimenten met allerlei vormen van bestuurlijke vernieuwing.
Vorige week schreef Remco Campert in de column CaMu in de Volkskrant onder de titel “Kaasstolp” het volgende over de politiek:
“ Men denkt dat het allemaal een onderonsje is, ver verwijderd van het ledikant van de werkelijkheid waarin de burger door zorgen geplaagd wakker ligt. Als gevolg daarvan (…) hoor je al een tijdje politici misprijzend over hun werkomgeving spreken. (…) Tegen zulke politici koester ik grote achterdocht. Die waaien nu werkelijk met alle winden mee. (…) Ik heb mijn stem op hen uitgebracht om onder die kaasstolp te zitten en in achterkamertjes voor mijn belang op te komen. Zo af en toe mogen ze even de markt op of het volkscafe in. (…) Maar dan weer snel naar de werkvloer.”
Het is mij uit het hart gegrepen. Want het poppodium P 60, een omvangrijk plan voor verbeterde en vernieuwde schoolgebouwen, het wijkcentrum De Linde in KKP, het gezondheidscentrum in Bankras, het asielzoekerscentrum, woningen voor leerkrachten en werkers in de zorg - om een paar punten uit mijn eigen portefeuilles te noemen : zij kwamen tot stand door hard werken en noest overleggen, in een werkomgeving die daar voor openstond en daartoe geequipeerd was. Zo’n werkomgeving heb ik hier in Amstelveen op alle fronten en op alle niveaus aangetroffen! Bovendien heb ik de laatste jaren het genoegen kunnen smaken van een saamhorig college van B&W, waarin het voortreffelijk opereren was. Dat wij vandaag als wethouders gevieren afscheid nemen, betekent het afscheid van een team. Wat zal ik mijn bouwvakkers missen!
Moge het nieuwe college net zo’n team worden! Ik wens de nieuw gekozen gemeenteraad en het college een goede samenwerking toe. Discussieer naar hartelust, meer- en minderheidsstandpunten zijn altijd toegestaan, maar vermijdt onderling gesteggel over mineure punten. Voor de buitenwacht is dat slechts navelstaarderij en dat is niet bevorderlijk voor het vertrouwen.
De Amstelveense samenleving blijft mij, met al mijn ervaring hier, tot op de dag van vandaag intrigeren. Wat is Amstelveen? Er heerst een grote mate van individualisme - en onze burgers komen vaak op voor hun eigen belang. Maar er is ook saamhorigheid. Amstelveners voelen zich betrokken en doen veel aan vrijwilligerswerk.
Neem het asielzoekerscentrum. Ik zal nooit de avond in de sporthal vol met boze mensen vergeten, waar burgemeester Kamphuis en ik de plannen voor het azc presenteerden. Dat was niet mis. Maar vervolgens functioneerde het azc hier vier jaren - geruisloos - en zonder noemenswaardige problemen. En de sluiting gaf op zijn beurt nauwelijks een rimpeling in de samenleving. Wat zegt dit? Spreekt er onverschilligheid uit? Of is Amstelveen juist heel sterk?
U, burgers en instellingen van Amstelveen wens ik in ieder geval toe dat het nieuw gekozen lokale bestuur goede en wijze besluiten neemt. Met het onlangs gemoderniseerde participatiebeleid liggen er bovendien mooie kansen voor uw betrokkenheid. Laat die kansen bloeien! Ik hoop nog een ding. Dat het Rijk de gemeenten niet blijft overstelpen met de merkwaardige en soms ondoordachte mengeling van decentralisatie en centrale aansturing waar nu sprake van is. Voor voorzitter Deetman van de Vereniging Nederlandse Gemeenten lijkt de maat vol. Hij laat zich bijzonder kritisch uit over het huidige kabinetsbeleid. Hij sprak onlangs van het bruuskeren van gemeenten op vele fronten. Ik kan niet anders dan het met hem eens zijn. Als het gemeenten niet mogelijk wordt gemaakt om fatsoenlijk te functioneren komt - wederom - het vertrouwen van burgers onder druk. En daar zal ook Den Haag last van hebben.
Ik sluit af met woorden van grote dank. Zonder vele anderen, op het werk, in de samenleving en in mijn familie, had ik niet kunnen functioneren. Ik spreek mijn dank uit door - symbolisch - twee namen te noemen waar ik iedereen mee insluit: Annie en Van Zanen. Hun namen, van A tot Z, omsluiten alles - en ook het tijdsverloop: Annie was er heel mijn bestuurlijke leven en Van Zanen is net komen kijken.
Iedereen heel hartelijk bedankt! Het ga u allen goed!
(Foto Amstelveenweb.com - 2006)Paul Regouin
Afscheidsspeech Paul Regouin
Ik woon inmiddels 31 jaar in deze stad en voel mij een getogen Amstelvener.
Geboren ben ik ergens anders, in een klein dorp aan een rivier. Natuurlijk zie ik veel grote verschillen tussen dat dorp in Oost-Brabant, meer dan 30 jaar geleden, en deze stad. Verschillen bepaald door tijd, ontwikkeling en ligging. Maar ik zie ook veel overeenkomsten. In het dorp werd het leven vooral bepaald door de rivier. Onze belangrijkste verbinding met de buitenwereld was een pontveer aan een kabel .Verkeer op de rivier ging altijd voor. De kabel verloor het altijd van de aanstormende binnenvaartschepen. Ook in het dorp werd (toen al) de mobiliteit en de bereikbaarheid vooral door factoren van buiten bepaald. De rivier was een zegen, maar ook een bedreiging. Kwam het water ook maar even hoger, dan ging de pont eruit. Weg bereikbaarheid. Kwam het water nog hoger, dan gingen de planken en de zandzakken in de kademuur en verschool het dorp zich achter de dijk, om te wachten tot het over was. Onze enige verbinding met buiten was dan nog de spoorbrug. Als jongere wilde je nog wel eens wat en moest daarvoor dan ook naar de grote stad. Dat verleidelijke stortbad van zaken die in het dorp niet konden of niet mochten. En die stad lag natuurlijk aan de andere kant van die brug. Maar de weg er over was niet zonder gevaren en vroeg van de gebruiker inzicht en ervaring. De routine was simpel. Kijken op het sein vanaf welke kant deze keer het gevaar zou komen. Met de fiets in de hand het smalle looppad over, naast de rails, over de brug. Als je geluk had gebeurde er niets. Had je pech: dan snel fiets parkeren in de railing, zelf er overheen en aan de buitenkant van de brug gaan staan. De omgekeerde volgorde eindigde met de fiets in de rivier. Beiden aan de binnenkant blijven betekende een gelijktijdig einde voor de fiets en voor jezelf.
Dames en heren, jong zijn in het dorp of politicus in de stad, vragen een zelfde soort van overlevingsstrategie. De parallel met Amstelveen en grote broer Amsterdam is nu volop te maken. Toen ik in Amstelveen kwam wonen als een argeloze Uilenstedestudent gedroeg Amstelveen zich precies zoals dat dorp aan de rivier. Bij naderend onheil, poorten sluiten en achter de dijk wachten tot het over zou gaan. Dat kan je als stad niet al te lang volhouden. Alsmaar vanachter de dijk kijken naar wat je omgeving doet.
Amstelveen had zich ontwikkeld tot een in zichzelf gekeerde slaapstad waarin beweging al snel werd uitgelegd als overlast. Waar jongeren al snel de spoorbrug namen, omdat zij zich bij het echte leven iets anders voorstelden. Voor de toenemende problemen werden altijd van buiten komende oorzaken bedacht. Voor de oplossing werd dan ook al maar op die zelfde buitenwereld gewacht. Die houding lijkt in de loop van de tijd niet ingrijpend te veranderen. Daar waar de nieuwe gemeenteraad een product is van nieuwe verkiezingen voor een termijn van weer 4 jaar met een programma voor 4 jaar vraagt de dagelijkse realiteit een visie van het gemeentebestuur met een veel verder liggende tijdshorizon. Dus niet wachten achter de dijk en maar zandzakken blijven sjouwen. Dat vraagt om een aanpak die op termijn problemen oplost. De lange termijn visie dus . Het V-woord is er weer uit. Een lange termijn visie is het plannen van een ordentelijke brug waar dat nodig is. En in de tussentijd de dienstregeling in de gaten houden zodat je op de spoorbrug niet wordt verrast of de stad onverwacht vanaf een andere kant onder water loopt. Of op zijn Amstelveens vertaalt: Mobiliteit/bereikbaarheid én leefbaarheid zijn sterk groeiende (ook)Amstelveense problemen. Die los je niet op door al die auto’s in een tunnel te proppen. Wanneer je weet hoe je gemeenschap er over 25 jaar uit zal moeten zien, dan weet je ook op welke antwoorden voor de gestelde problemen je zit te wachten.
Ik kijk terug op een intensieve periode. Onze ambities waren hoog bij de start. Het Bouwstenenprogramma werd door de oppositie als “absoluut onhaalbaar” ingeschat.
De realiteit is dat wij dat programma, en nog veel meer, daadwerkelijk hebben gerealiseerd. De sleutel voor bestuurlijk succes ligt, naast het bereiken van inhoudelijke overeenstemming, vooral ook in de persoonlijke chemie tussen mensen.
Wij, Winnie, Rien, Theo, Rein Schurink en ik, hebben de afgelopen jaren een team gevormd op basis van een chemisch sluitende formule. Eerst met Harry Kamphuis en daarna met Jan van Zanen. En niet in de laatste plaats door de samenstelling van het “College-groot”, de ploeg waarin ook onze partners enthousiast participeerden. Daarin waren de persoonlijke bindingen en de belangstelling de stuwende krachten. En natuurlijk al die ondersteuning van de bestuursafdeling waarin vooral Annelies, Dick, Nel, Corry en Annie, een belangrijke rol hebben vervuld. Als geen ander hebben mijn echtgenote en mijn kinderen, Wilma, Frank en Carmenza de tropenjaren meegemaakt. Of liever gezegd: Het thuisfront heeft het zwaar te verduren gehad. Juist door hun onvoorwaardelijke steun is de energie blijven stromen. Eigenlijk is er dan geen mooier vak dan dat van wethouder. Want naast een functie als “Kop van Jut” en “bezwarenverwerkingscentrale” sta je met je poten in de lokale modder aan ontwikkelingen te werken. Een simpele fietstocht door deze stad levert een feest van herkenning op. Ontwikkelingen die ook jouw politieke sporen dragen of dat, nog steeds tot je verontwaardiging of afgrijzen, niet doen. Ook ontdek je dat er op sommige plaatsen helemaal niet aan de brug wordt gewerkt, en juist de poorten weer worden dichtgetrokken. Kijk maar naar de stadsvernieuwing in het KKP. Of dat daar toch nog even een binnenvaartschip door je kabel heen is komen raggen. Zie de ontwikkelingen rond de Nota Ruimte die voor een forse kink in de kabel van de Amstelveense woningbouw hebben gezorgd. Of het steeds weer opduikende Amstelveense duiveltje van het conservatisme. Maar tot mijn opluchting zie ik ook een breder gedragen wens tot verandering en veel meer herkenning en erkenning van de regionale positie. Bovendien is de stad op de schop gegaan en zijn de belangrijke voorzieningen duurzaam geregeld.
Vier jaar mee vormgeven aan de eigen leefomgeving is voor mij een voorrecht geweest . Maar zonder de inzet en bijdragen van al die enthousiaste medewerkers hadden wij niet achter onze dijk vandaan kunnen gekomen.
(Foto Amstelveenweb.com - 2006)Rien Alink
Dames en heren, vrienden, familie, Amstelveners,
Vandaag nemen wij definitief afscheid van het team wethouders dat de afgelopen vier jaar zijn onmiskenbare stempel op onze stad heeft gedrukt.
Zelf heb ik deze ploeg nu een kleine 10 maanden van dichtbij meegemaakt. En in alle objectiviteit kan ik niet anders dan constateren dat dit een uniek College is geweest. Ik heb me laten vertellen dat zij in hun ambtsperiode meer hebben klaargespeeld dan vele colleges daarvoor. Oordeel zelve, ik was er niet bij. Dat vraagt om gepast ontzag en vooral om nadere analyse. Opdat wij er allen van leren.
Dames en heren, wat maakt een team succesvol? Er zijn heel wat wetenschappers die hierover het hoofd hebben gebroken. Een van de meest gangbare visies is dat een succesvol team juist niet bestaat uit mensen die volledig op elkaar lijken, maar uit mensen die elkaar aanvullen in verschillende rollen. Neem Theo Tiemessen, intussen voormalig loco burgemeester en behalve ondernemer ook politicus. Met een groot gevoel voor humor en een enorme dosis zelfrelativerend vermogen. Theo reisde voor Amstelveen de halve wereld af om economische grootmachten als Korea, China en Japan duidelijk te maken dat zij thuishoren in Amstelveen. Typerend voor Theo is dat hij als letterlijk wereldburger er evenmin voor terugdeinsde om een ‘ simpele’ doe-het-zelf-berenwinkel hier in het stadshart te openen en daarbij de aanwezigen zover kreeg dat ze samen met hem “Zag 2 beren broodjes smeren” gingen zingen. Ik ben benieuwd wat hij vanavond nog voor ons in petto heeft. Theo valt te typeren als ‘toffe peer’. Theo, dank.
Of neem Winnie Blok-Melai. Voormalig raadslid, wethouder in twee colleges. En daarmee het meest ervaren lid van dit college. Als op iemand de termen ‘sociaal bewogen en betrokken’ van toepassing zijn, dan is dat wel op Winnie Blok. De afgelopen jaren was zij zeer betrokken bij tal van scholenprojecten, bij de evaluatie van de participatie en bij de eerste stappen voor het realiseren van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Het zijn stuk voor stuk loodzware dossiers waarbij Winnie Blok er steeds in slaagde om, desnoods met zachte dwang, enorme stappen te zetten. Maar wel steeds vanuit het perspectief van het belang voor alle Amstelveners. Winnie wil ik graag typeren als bewogen en betrokken sociaal-democrate. Winnie, zeer bedankt.
En dan Paul Regouin. Gedreven. Ervaren. Snel. Als bestuurder moest hij van tijd tot tijd beslissingen nemen en verdedigen die niet direct strookten met zijn politieke achtergrond. Des te opmerkelijker is het dat mede onder zijn hand het woningen- en wegenbeleid in Amstelveen grote ontwikkelingen heeft doorgemaakt. Voor veel betrokkenen zal Paul Regouin door het leven gaan als de wethouder die ‘Bovenkerk’ uit de modder heeft getrokken.Uiteraard niet heel Bovenkerk.Al jaren was dit gebied bouwtechnisch een voortslepende zaak. Tot Paul kwam, zag en inderdaad overwon. Paul is te typeren als ‘gedreven bestuurder’. Paul, ook jij bedankt.
En ten slotte Rien Alink. De man die de afgelopen jaren zo betrokken de cultuur en de sport in Amstelveen heeft gestimuleerd. Maar niet alleen dat…Al vroeg in zijn wethouderscarrière was zijn taak om alle Amstelveense honden aan de lijn te krijgen en Amstelveen poepvrij te maken. Niets bleek zoveel emotie los te kunnen maken als dit onderwerp! Rien laveerde soepel tussen de verschillende kampen in en bracht het hondenbeleid tot een goed einde. Zorgvlied, afvalbeheer en zwerfafval; Het zijn onderwerpen waar Rien zich met verve op gestort heeft. Maar door deze laatste vier jaren loopt een overduidelijk groene lijn. Eén van de hete vuren waren natuurlijk de, wat in de volksmond heet, groenbezuinigingen. Rien presteerde het om te snijden in uitgaven aan ons groene arsenaal, en om vervolgens zilver te behalen in de verkiezing ‘Groenste gemeente van Nederland’. Wie doet hem dat na? Ik ben met Rien naar onze zusterstad Villa el Salvador gereist en heb hem in andere hoedanigheden leren kennen. Ik zou hem dan ook willen typeren als ‘charmante reisgenoot’. Rien, het ga ook jou goed.
Zo vulde elk lid van het team vanuit zijn eigen rol de rest van het team indrukwekkend aan. Maar er was zeker niet alleen sprake van tegenstellingen. Het was een opvallende coalitie. Een hechte eenheid. Ook mijn voorganger Harry Kamphuis zei dit altijd. Dames en heren, Amstelveners, Deze ex-collega’s hebben ook vanavond ervoor gekozen om vanuit een no-nonsensaanpak hier in een keer afscheid van ons te nemen. Dat is kenmerkend voor dit team, dat wars was van opgeklopt vlagvertoon.
Ik waardeer dat bijzonder. Ik wens jullie – Theo, Winnie, Paul en Rien – alle goeds. Blijf van Amstelveen houden. Blijf de publieke zaak koesteren. Voor Theo en Winnie zal het zeker wennen zijn: hier rond te wandelen zonder politieke verantwoordelijkheid. Voor Rien en Paul zal het ook wennen zijn: terug in de raadzaal meepraten over het beleid van het volgende team dat intussen is aangetreden. Beste ex-wethouders. We hebben goed samengewerkt. Persoonlijk betreur ik het dat onze samenwerking niet langer heeft mogen duren. Maar dat is nu eenmaal de politiek. Hoewel jullie zo je eigen gedachten hadden over een afscheidscadeau aan jullie, zijn wij toch zo vrij geweest om even lekker eigenwijs te doen. Ik heb daarom twee cadeaus voor ieder van jullie. Het eerste is inderdaad een donatie voor het gehandicaptenproject in Villa el Salvador. Het tweede is voor ieder van jullie deze Map vol cultuur: een jaarabonnement op het Cobra lidmaatschap van de kunstuitleen Amstelveen en open tickets voor een schouwburgvoorstelling. Want je hebt er na al die raads-tropenjaren recht op om nu eens voluit te gaan genieten van alles wat mooi is in het Amstelveense. Ik geef jullie nu graag en voor de laatste keer het woord En laat me graag voor de laatste keer verrassen door de oorspronkelijkheid van jullie visie.
Het ga jullie goed, Theo, Winnie, Paul en Rien.
(Foto Amstelveenweb.com - 2006)Winnie Blok
Afscheidspeech Winnie Blok-Melai
Geachte toehoorders, Dames en Heren,
Sinds een week is het nieuwe college van B&W van Amstelveen uit de startblokken - en is het begonnen aan zijn eigen race. En na acht jaar wethouderschap, voorafgegaan door een periode van zestien jaren als raadslid, resten mij nu nog vijf minuten om enkele woorden tot u te spreken. Een laatste zucht - en ik ben weg van dit toneel. Zo hoort het ook en het was - in mijn geval - mijn eigen beslissing.
Ik heb lang geleden voor het openbare bestuur gekozen uit overtuiging. Kort samengevat: uit de diepe overtuiging dat je de publieke zaak goed moet regelen, willen mensen in vrede met elkaar kunnen samenleven. De PvdA was mijn vanzelfsprekende thuishaven. Waarom? Dat zal ‘m ook wel in mijn opvoeding hebben gezeten. Het openbare bestuur en de politiek maken interessante tijden door maar staan ook onder druk. Een deel van de burgerij wantrouwt de politiek. Over het hoe of waarom - de staat van welvaart die wij in het westen hebben bereikt - de rechten die burgers claimen - de verwachting dat mensen gevrijwaard kunnen en moeten worden van elke vorm van ramp - en de verdeling van verantwoordelijkheden tussen overheid en burgers : er valt veel over te filosoferen en te analyseren. Een boeiende discussie, waar ik zeker deel aan wil blijven nemen, ook na mijn wethouderschap.
Voor dit moment wil ik ermee volstaan te zeggen dat volgens mij vooral hard blijven werken in het openbare bestuur - en kwaliteit leveren - kunnen bijdragen aan het winnen van vertrouwen. Ik persoonlijk verwacht daar meer van dan van experimenten met allerlei vormen van bestuurlijke vernieuwing.
Vorige week schreef Remco Campert in de column CaMu in de Volkskrant onder de titel “Kaasstolp” het volgende over de politiek:
“ Men denkt dat het allemaal een onderonsje is, ver verwijderd van het ledikant van de werkelijkheid waarin de burger door zorgen geplaagd wakker ligt. Als gevolg daarvan (…) hoor je al een tijdje politici misprijzend over hun werkomgeving spreken. (…) Tegen zulke politici koester ik grote achterdocht. Die waaien nu werkelijk met alle winden mee. (…) Ik heb mijn stem op hen uitgebracht om onder die kaasstolp te zitten en in achterkamertjes voor mijn belang op te komen. Zo af en toe mogen ze even de markt op of het volkscafe in. (…) Maar dan weer snel naar de werkvloer.”
Het is mij uit het hart gegrepen. Want het poppodium P 60, een omvangrijk plan voor verbeterde en vernieuwde schoolgebouwen, het wijkcentrum De Linde in KKP, het gezondheidscentrum in Bankras, het asielzoekerscentrum, woningen voor leerkrachten en werkers in de zorg - om een paar punten uit mijn eigen portefeuilles te noemen : zij kwamen tot stand door hard werken en noest overleggen, in een werkomgeving die daar voor openstond en daartoe geequipeerd was. Zo’n werkomgeving heb ik hier in Amstelveen op alle fronten en op alle niveaus aangetroffen! Bovendien heb ik de laatste jaren het genoegen kunnen smaken van een saamhorig college van B&W, waarin het voortreffelijk opereren was. Dat wij vandaag als wethouders gevieren afscheid nemen, betekent het afscheid van een team. Wat zal ik mijn bouwvakkers missen!
Moge het nieuwe college net zo’n team worden! Ik wens de nieuw gekozen gemeenteraad en het college een goede samenwerking toe. Discussieer naar hartelust, meer- en minderheidsstandpunten zijn altijd toegestaan, maar vermijdt onderling gesteggel over mineure punten. Voor de buitenwacht is dat slechts navelstaarderij en dat is niet bevorderlijk voor het vertrouwen.
De Amstelveense samenleving blijft mij, met al mijn ervaring hier, tot op de dag van vandaag intrigeren. Wat is Amstelveen? Er heerst een grote mate van individualisme - en onze burgers komen vaak op voor hun eigen belang. Maar er is ook saamhorigheid. Amstelveners voelen zich betrokken en doen veel aan vrijwilligerswerk.
Neem het asielzoekerscentrum. Ik zal nooit de avond in de sporthal vol met boze mensen vergeten, waar burgemeester Kamphuis en ik de plannen voor het azc presenteerden. Dat was niet mis. Maar vervolgens functioneerde het azc hier vier jaren - geruisloos - en zonder noemenswaardige problemen. En de sluiting gaf op zijn beurt nauwelijks een rimpeling in de samenleving. Wat zegt dit? Spreekt er onverschilligheid uit? Of is Amstelveen juist heel sterk?
U, burgers en instellingen van Amstelveen wens ik in ieder geval toe dat het nieuw gekozen lokale bestuur goede en wijze besluiten neemt. Met het onlangs gemoderniseerde participatiebeleid liggen er bovendien mooie kansen voor uw betrokkenheid. Laat die kansen bloeien! Ik hoop nog een ding. Dat het Rijk de gemeenten niet blijft overstelpen met de merkwaardige en soms ondoordachte mengeling van decentralisatie en centrale aansturing waar nu sprake van is. Voor voorzitter Deetman van de Vereniging Nederlandse Gemeenten lijkt de maat vol. Hij laat zich bijzonder kritisch uit over het huidige kabinetsbeleid. Hij sprak onlangs van het bruuskeren van gemeenten op vele fronten. Ik kan niet anders dan het met hem eens zijn. Als het gemeenten niet mogelijk wordt gemaakt om fatsoenlijk te functioneren komt - wederom - het vertrouwen van burgers onder druk. En daar zal ook Den Haag last van hebben.
Ik sluit af met woorden van grote dank. Zonder vele anderen, op het werk, in de samenleving en in mijn familie, had ik niet kunnen functioneren. Ik spreek mijn dank uit door - symbolisch - twee namen te noemen waar ik iedereen mee insluit: Annie en Van Zanen. Hun namen, van A tot Z, omsluiten alles - en ook het tijdsverloop: Annie was er heel mijn bestuurlijke leven en Van Zanen is net komen kijken.
Iedereen heel hartelijk bedankt! Het ga u allen goed!
(Foto Amstelveenweb.com - 2006)Paul Regouin
Afscheidsspeech Paul Regouin
Ik woon inmiddels 31 jaar in deze stad en voel mij een getogen Amstelvener.
Geboren ben ik ergens anders, in een klein dorp aan een rivier. Natuurlijk zie ik veel grote verschillen tussen dat dorp in Oost-Brabant, meer dan 30 jaar geleden, en deze stad. Verschillen bepaald door tijd, ontwikkeling en ligging. Maar ik zie ook veel overeenkomsten. In het dorp werd het leven vooral bepaald door de rivier. Onze belangrijkste verbinding met de buitenwereld was een pontveer aan een kabel .Verkeer op de rivier ging altijd voor. De kabel verloor het altijd van de aanstormende binnenvaartschepen. Ook in het dorp werd (toen al) de mobiliteit en de bereikbaarheid vooral door factoren van buiten bepaald. De rivier was een zegen, maar ook een bedreiging. Kwam het water ook maar even hoger, dan ging de pont eruit. Weg bereikbaarheid. Kwam het water nog hoger, dan gingen de planken en de zandzakken in de kademuur en verschool het dorp zich achter de dijk, om te wachten tot het over was. Onze enige verbinding met buiten was dan nog de spoorbrug. Als jongere wilde je nog wel eens wat en moest daarvoor dan ook naar de grote stad. Dat verleidelijke stortbad van zaken die in het dorp niet konden of niet mochten. En die stad lag natuurlijk aan de andere kant van die brug. Maar de weg er over was niet zonder gevaren en vroeg van de gebruiker inzicht en ervaring. De routine was simpel. Kijken op het sein vanaf welke kant deze keer het gevaar zou komen. Met de fiets in de hand het smalle looppad over, naast de rails, over de brug. Als je geluk had gebeurde er niets. Had je pech: dan snel fiets parkeren in de railing, zelf er overheen en aan de buitenkant van de brug gaan staan. De omgekeerde volgorde eindigde met de fiets in de rivier. Beiden aan de binnenkant blijven betekende een gelijktijdig einde voor de fiets en voor jezelf.
Dames en heren, jong zijn in het dorp of politicus in de stad, vragen een zelfde soort van overlevingsstrategie. De parallel met Amstelveen en grote broer Amsterdam is nu volop te maken. Toen ik in Amstelveen kwam wonen als een argeloze Uilenstedestudent gedroeg Amstelveen zich precies zoals dat dorp aan de rivier. Bij naderend onheil, poorten sluiten en achter de dijk wachten tot het over zou gaan. Dat kan je als stad niet al te lang volhouden. Alsmaar vanachter de dijk kijken naar wat je omgeving doet.
Amstelveen had zich ontwikkeld tot een in zichzelf gekeerde slaapstad waarin beweging al snel werd uitgelegd als overlast. Waar jongeren al snel de spoorbrug namen, omdat zij zich bij het echte leven iets anders voorstelden. Voor de toenemende problemen werden altijd van buiten komende oorzaken bedacht. Voor de oplossing werd dan ook al maar op die zelfde buitenwereld gewacht. Die houding lijkt in de loop van de tijd niet ingrijpend te veranderen. Daar waar de nieuwe gemeenteraad een product is van nieuwe verkiezingen voor een termijn van weer 4 jaar met een programma voor 4 jaar vraagt de dagelijkse realiteit een visie van het gemeentebestuur met een veel verder liggende tijdshorizon. Dus niet wachten achter de dijk en maar zandzakken blijven sjouwen. Dat vraagt om een aanpak die op termijn problemen oplost. De lange termijn visie dus . Het V-woord is er weer uit. Een lange termijn visie is het plannen van een ordentelijke brug waar dat nodig is. En in de tussentijd de dienstregeling in de gaten houden zodat je op de spoorbrug niet wordt verrast of de stad onverwacht vanaf een andere kant onder water loopt. Of op zijn Amstelveens vertaalt: Mobiliteit/bereikbaarheid én leefbaarheid zijn sterk groeiende (ook)Amstelveense problemen. Die los je niet op door al die auto’s in een tunnel te proppen. Wanneer je weet hoe je gemeenschap er over 25 jaar uit zal moeten zien, dan weet je ook op welke antwoorden voor de gestelde problemen je zit te wachten.
Ik kijk terug op een intensieve periode. Onze ambities waren hoog bij de start. Het Bouwstenenprogramma werd door de oppositie als “absoluut onhaalbaar” ingeschat.
De realiteit is dat wij dat programma, en nog veel meer, daadwerkelijk hebben gerealiseerd. De sleutel voor bestuurlijk succes ligt, naast het bereiken van inhoudelijke overeenstemming, vooral ook in de persoonlijke chemie tussen mensen.
Wij, Winnie, Rien, Theo, Rein Schurink en ik, hebben de afgelopen jaren een team gevormd op basis van een chemisch sluitende formule. Eerst met Harry Kamphuis en daarna met Jan van Zanen. En niet in de laatste plaats door de samenstelling van het “College-groot”, de ploeg waarin ook onze partners enthousiast participeerden. Daarin waren de persoonlijke bindingen en de belangstelling de stuwende krachten. En natuurlijk al die ondersteuning van de bestuursafdeling waarin vooral Annelies, Dick, Nel, Corry en Annie, een belangrijke rol hebben vervuld. Als geen ander hebben mijn echtgenote en mijn kinderen, Wilma, Frank en Carmenza de tropenjaren meegemaakt. Of liever gezegd: Het thuisfront heeft het zwaar te verduren gehad. Juist door hun onvoorwaardelijke steun is de energie blijven stromen. Eigenlijk is er dan geen mooier vak dan dat van wethouder. Want naast een functie als “Kop van Jut” en “bezwarenverwerkingscentrale” sta je met je poten in de lokale modder aan ontwikkelingen te werken. Een simpele fietstocht door deze stad levert een feest van herkenning op. Ontwikkelingen die ook jouw politieke sporen dragen of dat, nog steeds tot je verontwaardiging of afgrijzen, niet doen. Ook ontdek je dat er op sommige plaatsen helemaal niet aan de brug wordt gewerkt, en juist de poorten weer worden dichtgetrokken. Kijk maar naar de stadsvernieuwing in het KKP. Of dat daar toch nog even een binnenvaartschip door je kabel heen is komen raggen. Zie de ontwikkelingen rond de Nota Ruimte die voor een forse kink in de kabel van de Amstelveense woningbouw hebben gezorgd. Of het steeds weer opduikende Amstelveense duiveltje van het conservatisme. Maar tot mijn opluchting zie ik ook een breder gedragen wens tot verandering en veel meer herkenning en erkenning van de regionale positie. Bovendien is de stad op de schop gegaan en zijn de belangrijke voorzieningen duurzaam geregeld.
Vier jaar mee vormgeven aan de eigen leefomgeving is voor mij een voorrecht geweest . Maar zonder de inzet en bijdragen van al die enthousiaste medewerkers hadden wij niet achter onze dijk vandaan kunnen gekomen.
(Foto Amstelveenweb.com - 2006)Rien Alink
Afscheidsspeech Rien Alink
Het afscheid van dit college vindt plaats in het COBRA-museum, in de wereld van de kunst. Een wereld gedomineerd door het boeiende spel van fantasievolle inhoud, uitbundige vormen en warme kleuren. Is dit een omgeving waarin politici, doorgaans meer geassocieerd met de kille alledaagse werkelijkheid en de waan van de dag, op een goede manier afscheid kunnen nemen? Mijn persoonlijke mening is dat deze plek juist geëigend is voor politici en juist een warm bad zou moeten zijn om zich bij tijd en wijle in onder te dompelen en zo nieuwe inspiratie op te doen. In de warme entourage van de kunstzinnige benadering, met de exclusieve ontwerpen van de werkelijkheid, met de creatieve designs van nieuwe werelden, ontsproten aan de geest van artistiek vermogen. Aan die bron van energie zouden de politici zich moeten laven.
Het beeld van de politiek is in de ogen van de mensen immers vooral verbonden met afstand, met ‘de kloof’, met ernstige gezichten, met starheid, saaiheid, regels, papier, buro’s, burokratie, prullenmanden, volle prullenmanden, overlopende prullenmanden …… en nog te weinig met ‘close’, de lach, soepelheid en lenigheid, nieuwe energie en creativiteit, én prullenmanden die zich bij gebrek aan inhoud spontaan opheffen, toppunt van deregulering! Men zou bijna in de verleiding komen weer een nieuwe partij op te richten, maar gezien de recente voorbeelden zie ik daarin geen heil. Ik zie daar vooral veel pretenties van personen die alleen politiek willen bedrijven als ze direct 30 zetels binnenhalen, terwijl deze lijsttrekker voor 3 ging en dat is niet eens gelukt. Personen die zich direct de capaciteiten van een minister-president aanmeten, die direct duidelijk maken dat ze geen verstand hebben van het weerbarstige politieke bedrijf en erger, onvoldoende verstand hebben van zichzelf…
Waar ik wel voor zou willen pleiten (en daar is geen nieuwe partij voor nodig) is een verfrissing en vernieuwing van de politiek onder invloed van de inspirerende omgeving waarin wij ons bevinden. Laat de politiek meer vloeiend zijn dan hoekig en bot, meer uitdagende vormen kennen dan starre patronen, meer zingend aanwezig zijn dan in een stortvloed van holle woorden, meer speels als de kunst van COBRA, meer swingen … als de ritmische patronen van Mondriaan…
Dit college heeft in ieder geval een poging gedaan inhoud, vormen en kleuren samen te laten gaan in politieke zin en is er inderdaad in geslaagd een samenwerking met de juiste toon te realiseren. Daarbij gingen wij weliswaar niet altijd letterlijk dansend en zingend en swingend de B&W-kamer door waar besluiten worden genomen (hoewel) maar de swung in het werk en de onderlinge band was er … en is naar onze overtuiging niet zonder resultaten gebleven. Toch liggen er nog vele kansen tot intensivering in het verschiet. Mijn eigen portefeuille overziende zeg ik: Amstelveen beschikt over een prachtige culturele infrastructuur, maar in de tot stand gekomen cultuurnota liggen de kansen voor het vrijmaken van extra creativiteit en extra culturele energie;
Amstelveen heeft een sterk sportverenigingsleven, maar de kan- sen om via ook topsport Amstelveen extra kleur te geven zijn er.
Amstelveen is ‘stad in het groen’, maar de toon van meer kleurrijke accenten in de stad kan in de komende tijd gezet worden.
Amstelveen heeft een stevige basis van wijk- en buurtbeheer, maar zal in de komende periode de omslag naar werken dichter bij de burgers kunnen maken: het moet ‘closer’ worden.
Amstelveen beschikt over een rijkdom aan recreatieve voorzieningen, maar wat ontbreekt – en ik zal mij daarvoor als raadslid voor 100% inzetten – is ter verlevendiging van het Stadshart … een hangplek voor oud-wethouders / of moet ik het breder trekken en in het politieke jargon blijven, ‘waar mogelijk, hangplekken voor oud-wethouders…&rsquo.
In de afgelopen tijd heb ik op het gebied van groen, reiniging, cultuur, sport, wijk- en buurtbeheer en milieu mijn steentje bijgedragen of – in de lijn van de bouwstenen – gemetseld. Ik kon dit alleen doen dankzij de medewerking van heel veel mensen, de mensen in de buitendienst en op het raadhuis, de naaste medewerkers in de staven, tante Annie, Dick Huijer, en de secretaresses die zonder meer met name genoemd moeten worden: Nel de Graaf, Corrie Koster en Annelies Krak, heel veel dank!
Dit college (een centrum-links college in een stad als Amstelveen) krijgt geen voortzetting. Het verschiet van kleur en krijgt een ander signatuur. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Nieuwsblad en Weekblad gaven hun beschouwingen in Amstelveen. Echter, de koerswijziging drong veel verder door dan Amstelveen. Mijn vrienden in Rusland lazen het ook in de krant en voor wie de waarheid over deze collegevorming wil kennen (de echte waarheid), die moet de Prawda lezen. Het nieuws is zelfs het Kremlin niet ontgaan. Ik heb hier een bericht liggen dat er qua inhoud niet om liegt. De woorden denderden vanuit het roemruchte steppenland hier binnen. Dat gebeurde al een keer ten tijde van de plannen voor de stichting van het Cobra-museum van P. v.d. Heuvel. Het is nu weer gebeurd. Het Kremlin reageert bij historische gebeurtenissen.
Het bericht luidt als volgt:
- Russisch / Tiemessen
- Russisch / Blok-Melai
- Russisch / Regouin
- Russisch / Alinkowitz.
U hoort het. De taal is duidelijk, de inhoud is hard, over de vorm valt niet te twisten en de kleuren kunt u erbij denken. Ik troost mij met de gedachte dat mijn naam de klank krijgt van Alinkowitz. Het is voor mij het bewijs dat politiek een serieuze zaak is, maar belangrijker is de relativering. Wat mij betreft, het leven kent soms succes, soms tegenslag, maar over alles triomfeert de lach.
(Amstelveenweb.com collectie - 2006)
Theo Tiemessen
Het afscheid van dit college vindt plaats in het COBRA-museum, in de wereld van de kunst. Een wereld gedomineerd door het boeiende spel van fantasievolle inhoud, uitbundige vormen en warme kleuren. Is dit een omgeving waarin politici, doorgaans meer geassocieerd met de kille alledaagse werkelijkheid en de waan van de dag, op een goede manier afscheid kunnen nemen? Mijn persoonlijke mening is dat deze plek juist geëigend is voor politici en juist een warm bad zou moeten zijn om zich bij tijd en wijle in onder te dompelen en zo nieuwe inspiratie op te doen. In de warme entourage van de kunstzinnige benadering, met de exclusieve ontwerpen van de werkelijkheid, met de creatieve designs van nieuwe werelden, ontsproten aan de geest van artistiek vermogen. Aan die bron van energie zouden de politici zich moeten laven.
Het beeld van de politiek is in de ogen van de mensen immers vooral verbonden met afstand, met ‘de kloof’, met ernstige gezichten, met starheid, saaiheid, regels, papier, buro’s, burokratie, prullenmanden, volle prullenmanden, overlopende prullenmanden …… en nog te weinig met ‘close’, de lach, soepelheid en lenigheid, nieuwe energie en creativiteit, én prullenmanden die zich bij gebrek aan inhoud spontaan opheffen, toppunt van deregulering! Men zou bijna in de verleiding komen weer een nieuwe partij op te richten, maar gezien de recente voorbeelden zie ik daarin geen heil. Ik zie daar vooral veel pretenties van personen die alleen politiek willen bedrijven als ze direct 30 zetels binnenhalen, terwijl deze lijsttrekker voor 3 ging en dat is niet eens gelukt. Personen die zich direct de capaciteiten van een minister-president aanmeten, die direct duidelijk maken dat ze geen verstand hebben van het weerbarstige politieke bedrijf en erger, onvoldoende verstand hebben van zichzelf…
Waar ik wel voor zou willen pleiten (en daar is geen nieuwe partij voor nodig) is een verfrissing en vernieuwing van de politiek onder invloed van de inspirerende omgeving waarin wij ons bevinden. Laat de politiek meer vloeiend zijn dan hoekig en bot, meer uitdagende vormen kennen dan starre patronen, meer zingend aanwezig zijn dan in een stortvloed van holle woorden, meer speels als de kunst van COBRA, meer swingen … als de ritmische patronen van Mondriaan…
Dit college heeft in ieder geval een poging gedaan inhoud, vormen en kleuren samen te laten gaan in politieke zin en is er inderdaad in geslaagd een samenwerking met de juiste toon te realiseren. Daarbij gingen wij weliswaar niet altijd letterlijk dansend en zingend en swingend de B&W-kamer door waar besluiten worden genomen (hoewel) maar de swung in het werk en de onderlinge band was er … en is naar onze overtuiging niet zonder resultaten gebleven. Toch liggen er nog vele kansen tot intensivering in het verschiet. Mijn eigen portefeuille overziende zeg ik: Amstelveen beschikt over een prachtige culturele infrastructuur, maar in de tot stand gekomen cultuurnota liggen de kansen voor het vrijmaken van extra creativiteit en extra culturele energie;
Amstelveen heeft een sterk sportverenigingsleven, maar de kan- sen om via ook topsport Amstelveen extra kleur te geven zijn er.
Amstelveen is ‘stad in het groen’, maar de toon van meer kleurrijke accenten in de stad kan in de komende tijd gezet worden.
Amstelveen heeft een stevige basis van wijk- en buurtbeheer, maar zal in de komende periode de omslag naar werken dichter bij de burgers kunnen maken: het moet ‘closer’ worden.
Amstelveen beschikt over een rijkdom aan recreatieve voorzieningen, maar wat ontbreekt – en ik zal mij daarvoor als raadslid voor 100% inzetten – is ter verlevendiging van het Stadshart … een hangplek voor oud-wethouders / of moet ik het breder trekken en in het politieke jargon blijven, ‘waar mogelijk, hangplekken voor oud-wethouders…&rsquo.
In de afgelopen tijd heb ik op het gebied van groen, reiniging, cultuur, sport, wijk- en buurtbeheer en milieu mijn steentje bijgedragen of – in de lijn van de bouwstenen – gemetseld. Ik kon dit alleen doen dankzij de medewerking van heel veel mensen, de mensen in de buitendienst en op het raadhuis, de naaste medewerkers in de staven, tante Annie, Dick Huijer, en de secretaresses die zonder meer met name genoemd moeten worden: Nel de Graaf, Corrie Koster en Annelies Krak, heel veel dank!
Dit college (een centrum-links college in een stad als Amstelveen) krijgt geen voortzetting. Het verschiet van kleur en krijgt een ander signatuur. Dat is niet onopgemerkt gebleven. Nieuwsblad en Weekblad gaven hun beschouwingen in Amstelveen. Echter, de koerswijziging drong veel verder door dan Amstelveen. Mijn vrienden in Rusland lazen het ook in de krant en voor wie de waarheid over deze collegevorming wil kennen (de echte waarheid), die moet de Prawda lezen. Het nieuws is zelfs het Kremlin niet ontgaan. Ik heb hier een bericht liggen dat er qua inhoud niet om liegt. De woorden denderden vanuit het roemruchte steppenland hier binnen. Dat gebeurde al een keer ten tijde van de plannen voor de stichting van het Cobra-museum van P. v.d. Heuvel. Het is nu weer gebeurd. Het Kremlin reageert bij historische gebeurtenissen.
Het bericht luidt als volgt:
- Russisch / Tiemessen
- Russisch / Blok-Melai
- Russisch / Regouin
- Russisch / Alinkowitz.
U hoort het. De taal is duidelijk, de inhoud is hard, over de vorm valt niet te twisten en de kleuren kunt u erbij denken. Ik troost mij met de gedachte dat mijn naam de klank krijgt van Alinkowitz. Het is voor mij het bewijs dat politiek een serieuze zaak is, maar belangrijker is de relativering. Wat mij betreft, het leven kent soms succes, soms tegenslag, maar over alles triomfeert de lach.
(Amstelveenweb.com collectie - 2006)
Theo Tiemessen
Afscheidsspeech Theo Tiemessen
Dames en Heren,
U kent waarschijnlijk allemaal die reclame wel, van Tempo Team, waarin een jongeman zegt “Het waren drie fantastische dagen”. Zo voel ik mij nu ook. Maar dan na vier fantastische jaren. Toen ik vier jaar geleden, na veel aandringen van mijn partij, als betrekkelijk onervaren nieuweling de politieke Arena mocht betreden. Had ik niet het idee dat ik het na vier jaar zo leuk zou vinden. Dat komt door een aantal factoren, waarbij de belangrijkste naar mijn mening is de synergie of zo u wilt de chemie die tussen mensen kan ontstaan. En dat heb ik zeker binnen het dagelijkse werk zo ervaren. Met mijn collega’s binnen het College, met de ambtenaren, met het secretariaat, en met de mensen van verzorgende diensten binnen de organisatie die raadhuis heet. Alsmede met al die externe oganisaties zoals Kamer van Koophandel, Ondernemersvereniging Amstelveen de Verenigde Amstelveense dtaillistenorganisaties beter bekend als de VAD en ook tal van Sociale Groeperingen en al die mensen die samen de gemeenschap Amstelveen vormen.
Inmiddels heb ik al een groot aantal mensen die ik heb mogen ontmoeten in de afgelopen 4 jaar, hier of reeds eerder de hand kunnen schudden. Wees er van overtuigd dat ik daar bijzonder blij mee ben, want zonder u allen had ik, maar waarschijnlijk het hele politieke arena geen draagvlak kunnen creëren om die resultaten neer te zetten die wij menen behaald te hebben. Zoals velen van u reeds weten was ik graag nog een periode doorgegaan, omdat de ervaring heeft uitgewezen dat er om tot optimale resultaten te komen 4 jaar eigenlijk te kort is. Maar helaas was mij dat niet gegund, hoewel ik hoop geen half werk geleverd te hebben, maar als u tot de conclusie komt dat ik niet alles af heb kunnen maken, weet dan dat de redenen daarvoor bij andere belangen liggen. Verder wil ik daar niet op ingaan want anders denkt u misschien dat er een gefrustreerde oud wethouder voor u staat, en diegene die mij beter kennen weten dat, dat niet het geval is. Want om met Johan Cruyff te spreken elk nadeel heeft zijn voordeel, en in mijn of beter gezegd ons geval, want zoals altijd doe ik altijd alles samen met Ria, mijn 51%, is dat tijd hebben voor een heleboel andere leuke dingen.
Dames en Heren laten wij deze bijeenkomst dan ook beschouwen als de afsluiting van een fantastische periode, waar voor ik u allen hartelijk dank zeg. Speciaal als loco, zoals dat zo mooi heet, heb ik er nog beheofte aan om de beide burgemeesters Harry en Jan en de secretaris Rein, waaronder ik heb mogen dienen hartelijk te danken voor hun support aan mij. Het is dus geen afscheid maar een gemeend tot ziens waar dan ook binnen of buiten Amstelveen een geweldige gemeente die ik graag het aller beste toewens voor de toekomst. Tot slot wil mijn grootste Fan en steun mijn Ria, bedanken met een bos bloemen voor als haar hulp en begrip.
Dank U wel.
Dames en Heren,
U kent waarschijnlijk allemaal die reclame wel, van Tempo Team, waarin een jongeman zegt “Het waren drie fantastische dagen”. Zo voel ik mij nu ook. Maar dan na vier fantastische jaren. Toen ik vier jaar geleden, na veel aandringen van mijn partij, als betrekkelijk onervaren nieuweling de politieke Arena mocht betreden. Had ik niet het idee dat ik het na vier jaar zo leuk zou vinden. Dat komt door een aantal factoren, waarbij de belangrijkste naar mijn mening is de synergie of zo u wilt de chemie die tussen mensen kan ontstaan. En dat heb ik zeker binnen het dagelijkse werk zo ervaren. Met mijn collega’s binnen het College, met de ambtenaren, met het secretariaat, en met de mensen van verzorgende diensten binnen de organisatie die raadhuis heet. Alsmede met al die externe oganisaties zoals Kamer van Koophandel, Ondernemersvereniging Amstelveen de Verenigde Amstelveense dtaillistenorganisaties beter bekend als de VAD en ook tal van Sociale Groeperingen en al die mensen die samen de gemeenschap Amstelveen vormen.
Inmiddels heb ik al een groot aantal mensen die ik heb mogen ontmoeten in de afgelopen 4 jaar, hier of reeds eerder de hand kunnen schudden. Wees er van overtuigd dat ik daar bijzonder blij mee ben, want zonder u allen had ik, maar waarschijnlijk het hele politieke arena geen draagvlak kunnen creëren om die resultaten neer te zetten die wij menen behaald te hebben. Zoals velen van u reeds weten was ik graag nog een periode doorgegaan, omdat de ervaring heeft uitgewezen dat er om tot optimale resultaten te komen 4 jaar eigenlijk te kort is. Maar helaas was mij dat niet gegund, hoewel ik hoop geen half werk geleverd te hebben, maar als u tot de conclusie komt dat ik niet alles af heb kunnen maken, weet dan dat de redenen daarvoor bij andere belangen liggen. Verder wil ik daar niet op ingaan want anders denkt u misschien dat er een gefrustreerde oud wethouder voor u staat, en diegene die mij beter kennen weten dat, dat niet het geval is. Want om met Johan Cruyff te spreken elk nadeel heeft zijn voordeel, en in mijn of beter gezegd ons geval, want zoals altijd doe ik altijd alles samen met Ria, mijn 51%, is dat tijd hebben voor een heleboel andere leuke dingen.
Dames en Heren laten wij deze bijeenkomst dan ook beschouwen als de afsluiting van een fantastische periode, waar voor ik u allen hartelijk dank zeg. Speciaal als loco, zoals dat zo mooi heet, heb ik er nog beheofte aan om de beide burgemeesters Harry en Jan en de secretaris Rein, waaronder ik heb mogen dienen hartelijk te danken voor hun support aan mij. Het is dus geen afscheid maar een gemeend tot ziens waar dan ook binnen of buiten Amstelveen een geweldige gemeente die ik graag het aller beste toewens voor de toekomst. Tot slot wil mijn grootste Fan en steun mijn Ria, bedanken met een bos bloemen voor als haar hulp en begrip.
Dank U wel.
Zoeken
