Welzijnswerk
25 jaar - Hugo vd Kooij - 2012
Foto's -> Gebeurtenissen -> Wijkcentra
(Foto C. Willems - 2010)
Hugo van der Kooij en Conchita Willems op zijn 25-jarig jubileum bij de Stichting Cardanus op woensdag 25 januari 2012
Hugo van der Kooij en Conchita Willems op zijn 25-jarig jubileum bij de Stichting Cardanus op woensdag 25 januari 2012
25-jarig jubileum als Welzijnswerker
Hugo van der Kooij.
Bron: Conchita Willems
Mijn zoon was 5 jaar. Als actieve moeder op zijn school: leesmoeder, bibliotheekmoeder en lid van de ouderraad, mocht ik ook menselijke waardenlessen geven in twee klassen iedere week en had het vanzelfsprekend naar m’n zin. Leendert, onze basisschooldirecteur, vertelde teleurgesteld tijdens een ouderraadsvergadering, dat de hangjongeren op het schoolplein al wéér een vuurtje hadden gestookt en, zoals na elk weekend, de leerkrachten de schooldag waren begonnen met scherven van bierflessen en peuken van stickies op te ruimen. Het hing hem en ons ouders nu eens goed de keel uit!
(Foto Amstelveenweb.com - 2010)
Hugo van der Kooij en Ans Vunderink-van den Beukel van VNF-Amstelveen, leggen hun krans tijdens de dodenherdenking in 2010
“Mag ik met ze praten, Leen?” “Graag, Conchiet. Misschien luisteren ze naar jou!” Eerst naar de Gerard Doulaan, het politiebureau, om te vragen hoe ik dat moest doen. De politie verwees me naar het wijkcentrum, waar jongerenwerker Hugo van der Kooij met me mee kon denken. Hugo, toen nog met een staartje achter in zijn nek, dacht positief met me mee en raadde me aan een alternatief te bieden aan de jongeren. Niet alleen verbiedend praten.
Ok, daar ging ik, rond half vijf die middag met m’n kleuterzoon, die ik niet alleen thuis kon laten, naar de hangplek op het schoolplein toe. Harde muziek kwam uit de omgeving van de dikke boom op het plein. Daar zagen we ze: een stuk of wat. We liepen naar ze toe. Ze stonken nu al naar alcohol. Ik voelde een zwarte wolk om ze heen en kreeg zo’n vaag gevoel in m’n buik, waardoor ik bad: “God, help!”
(Foto Amstelveenweb.com - 2011)
Hugo van der Kooij, voorzitter van de Raad van Toezicht van de Stichting P60, tijdens zijn toespraak op 6 november 2011, toen het bestaan van P60 werd gevierd
En weet je, het handje van m’n kleine gaf me kracht, gaf me iets moedigs. Ik legde de jongelui het probleem van de school uit. Maar de leider van de groep had ineens een mes in z’n hand en liep op me af …. Hij keek me agressief in de ogen aan. Ik voelde weer het handje van m’n kleuter. Ineens voelde ik mededogen, ik keek als het ware in zijn ziel. De radiomuziek hoorde ik niet, de auto’s van de straat hoorde ik niet, de tijd leek stil te staan, alleen angstige, agressieve ogen.
Ogen die van het ene op het andere moment leken te veranderen. De hand met het mes zakte plotsklaps naar beneden. Hij zei: “U … U … U lijkt op m’n moeder!” De sfeer was van het ene op het andere moment vriendschappelijk en we bespraken alternatieven voor hun tijdsbesteding. Een week erna gingen we met twee van de groep praten op het stadhuis met een wethouder over hun problemen.
Enige maanden later reed ik met m’n kleuterzoon door de woonplaats. Roept hij ineens: “Mam, kijk! Daar is die!” Ik volg de richting van zijn wijzend vingertje en zie een jonge tuinman de struiken van de straat snoeien. Is het dezelfde leider? We gingen naar hem toe. Jawel, het was hem. Hij was tuinman bij de gemeente geworden. Hoe is het mogelijk? We hadden een leuk gesprek. En voor mij een bewustwording: Gods wegen zijn echt ondoorgrondelijk!
Dankbaar voor het goede advies van Hugo die ons op weg hielp en nog steeds helpt om goed burgerschap te ontwikkelen. Dank je wel voor 25 jaar welzijnswerk, Hugo. Want nog steeds werk jij voor het welzijn in Amstelveen!
Conchita Willems-de Koster
Bron: Conchita Willems
Mijn zoon was 5 jaar. Als actieve moeder op zijn school: leesmoeder, bibliotheekmoeder en lid van de ouderraad, mocht ik ook menselijke waardenlessen geven in twee klassen iedere week en had het vanzelfsprekend naar m’n zin. Leendert, onze basisschooldirecteur, vertelde teleurgesteld tijdens een ouderraadsvergadering, dat de hangjongeren op het schoolplein al wéér een vuurtje hadden gestookt en, zoals na elk weekend, de leerkrachten de schooldag waren begonnen met scherven van bierflessen en peuken van stickies op te ruimen. Het hing hem en ons ouders nu eens goed de keel uit!
(Foto Amstelveenweb.com - 2010)
Hugo van der Kooij en Ans Vunderink-van den Beukel van VNF-Amstelveen, leggen hun krans tijdens de dodenherdenking in 2010
“Mag ik met ze praten, Leen?” “Graag, Conchiet. Misschien luisteren ze naar jou!” Eerst naar de Gerard Doulaan, het politiebureau, om te vragen hoe ik dat moest doen. De politie verwees me naar het wijkcentrum, waar jongerenwerker Hugo van der Kooij met me mee kon denken. Hugo, toen nog met een staartje achter in zijn nek, dacht positief met me mee en raadde me aan een alternatief te bieden aan de jongeren. Niet alleen verbiedend praten.
Ok, daar ging ik, rond half vijf die middag met m’n kleuterzoon, die ik niet alleen thuis kon laten, naar de hangplek op het schoolplein toe. Harde muziek kwam uit de omgeving van de dikke boom op het plein. Daar zagen we ze: een stuk of wat. We liepen naar ze toe. Ze stonken nu al naar alcohol. Ik voelde een zwarte wolk om ze heen en kreeg zo’n vaag gevoel in m’n buik, waardoor ik bad: “God, help!”
(Foto Amstelveenweb.com - 2011)
Hugo van der Kooij, voorzitter van de Raad van Toezicht van de Stichting P60, tijdens zijn toespraak op 6 november 2011, toen het bestaan van P60 werd gevierd
En weet je, het handje van m’n kleine gaf me kracht, gaf me iets moedigs. Ik legde de jongelui het probleem van de school uit. Maar de leider van de groep had ineens een mes in z’n hand en liep op me af …. Hij keek me agressief in de ogen aan. Ik voelde weer het handje van m’n kleuter. Ineens voelde ik mededogen, ik keek als het ware in zijn ziel. De radiomuziek hoorde ik niet, de auto’s van de straat hoorde ik niet, de tijd leek stil te staan, alleen angstige, agressieve ogen.
Ogen die van het ene op het andere moment leken te veranderen. De hand met het mes zakte plotsklaps naar beneden. Hij zei: “U … U … U lijkt op m’n moeder!” De sfeer was van het ene op het andere moment vriendschappelijk en we bespraken alternatieven voor hun tijdsbesteding. Een week erna gingen we met twee van de groep praten op het stadhuis met een wethouder over hun problemen.
Enige maanden later reed ik met m’n kleuterzoon door de woonplaats. Roept hij ineens: “Mam, kijk! Daar is die!” Ik volg de richting van zijn wijzend vingertje en zie een jonge tuinman de struiken van de straat snoeien. Is het dezelfde leider? We gingen naar hem toe. Jawel, het was hem. Hij was tuinman bij de gemeente geworden. Hoe is het mogelijk? We hadden een leuk gesprek. En voor mij een bewustwording: Gods wegen zijn echt ondoorgrondelijk!
Dankbaar voor het goede advies van Hugo die ons op weg hielp en nog steeds helpt om goed burgerschap te ontwikkelen. Dank je wel voor 25 jaar welzijnswerk, Hugo. Want nog steeds werk jij voor het welzijn in Amstelveen!
Conchita Willems-de Koster
Zoeken
