Grachtengordel Amsterdam is op de Werelderfgoedlijst

De 17de-eeuwse Amsterdamse grachtengordel is benoemd tot Werelderfgoed. Het UNESCO-Werelderfgoedcomité heeft ingestemd met de voordracht van dit unieke stuk stedenbouw tijdens de 34ste vergadering van het comité in Brasília. De grachtengordel is daarmee het negende Werelderfgoed in Nederland.

De internationale erkenning van de grachtengordel door UNESCO is een bekroning van de bijzondere waarde van het gebied en een belangrijke ondersteuning voor het tot nu toe gevoerde monumentenbeleid in de Amsterdamse binnenstad.


Grotere kaart weergeven De grachtengordel van Amsterdam

De Amsterdamse grachtengordel is uniek in de wereld als stedenbouwkundig en architectonisch kunstwerk en als de fysieke uitdrukking van de grote economische, politieke en culturele bloei van Amsterdam in de Gouden Eeuw. De stad was destijds het warenhuis van de wereld en het brandpunt van wetenschappelijke en wijsgerige ontwikkelingen. Het heldere, ijzersterke stedenbouwkundige concept van de grachtengordel biedt tot op de dag van vandaag ruimte voor nieuwe ontwikkelingen.

Zowel landelijk als internationaal is de Werelderfgoed status van grote waarde. Vanuit heel de wereld komen toeristen naar Nederland om de schilderachtige sfeer van de Amsterdamse grachtengordel te proeven. Voor veel buitenlanders is de grachtengordel net zo typisch voor ons land als de molens of de tulpenvelden.

Op de Werelderfgoed lijst staan op dit moment 890 monumenten en natuurgebieden, locaties en objecten, die volgens de VN-organisatie uniek zijn en behouden moeten blijven voor de toekomst. Dit jaar werden 42 nominaties behandeld.

De grachtengordel van Amsterdam

De historische stedelijke ensemble van de grachtengordel van Amsterdam was een project voor een nieuwe 'havenstad', gebouwd aan het einde van de 16de en het begin van de 17e eeuw.

Het bestaat uit een netwerk van kanalen naar het westen en zuiden van de historische oude stad en de middeleeuwse haven, dat de oude stad omsingeld en werd vergezeld door de van de stad versterkte grens, de Singelgracht.

Dit was een programma op lange termijn en maakte het mogelijk, - door de uitdroging van het moerasgebied rondom de stad  met behulp van een stelsel van kanalen in concentrische bogen en het invullen van de tussenliggende ruimtes, -dat de stad verder kon uitbreiden.

Door deze ontwikkelingen ontstond een stedelijk ensemble met inbegrip van patriciërshuizen en talloze monumenten. Deze stadsuitbreiding was de grootste en meest homogene van zijn tijd. Het was een model van grootschalige ruimtelijke ordening en diende als referentie in de hele wereld tot de 19de eeuw.