Ons vakantiehuis

Sommigen zeggen: Als ik daar moet wonen, ga ik dood. Maar wij zijn hier weer tot leven gekomen!

Uithoorn - Wim en Mary Kuipers wonen nu 3,5 jaar op 10 hoog in een van de mogelijk door sloop bedreigde flats aan de Europarei. Zij zijn afkomstig uit Amsterdam-West. Zij woonden 43 jaren in een etageverdieping op 3 hoog zonder lift.  Uitvoerig vertellen zij over het woon- en leefgenot en lachen daar veel bij.

Mary heeft nu al een aantal jaren verschillende lichamelijke aanpassingen: twee nieuwe knieën, twee nieuwe heupen en een vervangende knieschijf die was ontspoord. Bij de laatste heupoperatie is bij  het terugplaatsen van het gewricht verkeerde krachten uitgeoefend op het onderbeen waardoor inwendige bloeding in de knie heeft geleid tot het vormen van stug littekenweefsel. Hiernaast is er de ziekte van Parkinson, waardoor zij langzamer en minder bewegen kan, trilt, voorovergebogen loopt en stijve spieren heeft.

(Foto C. Willems - 2011)

Wim en Mary

Op de derde verdieping met alleen maar een trappenhuis, tja dat ging niet meer. Dus zochten zij naar nieuw onderkomen en vonden dat in Uithoorn. Want klachten en pijnen draag je immers samen? Wim moest haar op het laatst naar 3 hoog tillen, tree voor tree, eerst zij een tree, dan hij weer aansluiten en zo verder. Ze hadden zelfs een methode ontwikkeld: het goede been omhoog, zijn hand op haar gebogen knie, zijn schouder eronder, een tree omhoog, een samenspel van jewelste en het lukte totdat het niet meer lukte.

Inmiddels werd Mary totaal rolstoelafhankelijk, kon niet meer zelfstandig staan en door noodzaak gedwongen werden er vele woningen bekeken. Die steeds weer aan anderen werden toegewezen. Totdat deze flat bekeken werd door Wim, onaangekondigd, want de toenmalige bewoonster had de telefoon al afgesloten en er kon geen afspraak voor bezichtiging meer worden gemaakt. Wim was direct enthousiast over de ruimte en de toegankelijkheid voor Mary. Ook hij, als huisman en mantelzorger, zag mogelijkheden om het leven weer geïnspireerd aan te kunnen kijken.

Wim: “Prachtig om hier te wonen. Het balkon is een verlengstuk van ons huis en bij gunstig weer maak ik dit ‘terras’ in orde. Wij kijken over de groene toppen van de bomen richting ZW over heel Uithoorn, aan de noordkant een wijds uitzicht over de polder naar Amstelveen, van Schiphol naar Nes aan de Amstel. Sommigen zeggen: Als ik daar moet wonen, ga ik dood. Maar wij zijn hier weer tot leven gekomen!”

Zij woonden er nog maar een half jaar of de burgemeester kwam al over de vloer met ambtsketting om. Een mooi boeket en een ets van de Thamerkerk kwam zij overhandigen ter gelegenheid van hun gouden huwelijk. Dit kenmerkte de nieuwe sfeer waarin zij belandden. De afdeling WMO van de gemeente Uithoorn zijn zij nog steeds heel dankbaar. Een ambtenaar kwam ter plekke kijken wat voor voorzieningen er nodig waren.

De doucheruimte werd schitterend aangepast aan de handicap, de rolstoelverhogingen op de galerij werden snel aangebracht, het invalidebord bij het parkeerterrein op straat was binnen 2 dagen na aanvraag al geplaatst. Wat een verschil met de oude woonplaats, waar dit allemaal niet kon. Ze voelden en voelen zich heel welkom in de nieuwe woonplaats.

Ook over de buurtbewoners zijn zij goed te spreken. Hartelijke gesprekken in de lift en wandelgang, beleefde kinderen die de deur van de lift open maken voor ze, erg plezierig. Mary: “Vroeger reisden we de wereld over in de vakanties. Dat kan niet meer. Wij zijn blij met wat nog gaat. Daarom hebben we van onze flat een vakantiehuis gemaakt, ons eigen paleisje.”  Enthousiast vertellen ze over de spelende kinderen waar ze graag naar kijken, over de kikkerkoren die ze ’s avonds horen en het hanengekukel in de ochtenduren.

Een glimlach die ontwapenend werkt, verschijnt op het gezicht van Mary. Je vergeet even de ziekte en herkent het geluk van het echtpaar. De beschermende aanwezigheid van Wim is haar gegund en hen beiden is hen dit huiselijk geluk gegund. “Hier willen wij niet meer weg”