Vuurwerk bus in gegooid

Een groep jongeren heeft op oudejaarsdag 31 december 2009 op het Westwijkplein vuurwerk in met passagiers gevulde bus 172 gegooid. Hierbij liep de 67- jarige chauffeur flinke gehoorschade op. De ter plaatse gekomen politie informeerde naar de toestand van de passagiers, maar kon geen vervolgactie uitvoeren, omdat de jongeren niet meer te vinden zouden zijn.

(Foto Amstelveenweb.com - 2007)

Bus 172 van Connexxion bij de bushalte op het Westwijkplein

'Elke dag als ik wakker word, hoop ik dat ik weer normaal kan horen'

De heer G. Braster, de buschauffeur, die met oudjaar gehoorschade opliep omdat een groep jongeren vuurwerk in zijn bus gooide, hoopt dat hij met een gehoorapparaat ooit weer normaal kan horen. De jongeren die hem deze laffe streek leverden, gaan vrijuit. Braster vertelt:

„Sinds het vuurwerkincident hoor ik alle geluiden dubbel, er is continu sprake van een soort echo. Een gesprek kan ik eigenlijk nauwelijks voeren en ook de televisie is even niet aan de orde. Ik ben gisteren naar de huisarts geweest, mijn oren zijn uitgespoten en ik heb een gehoortest gehad.

Maar omdat de huisarts feitelijk niets aan mijn oren kan zien, heeft hij me doorverwezen naar de KNO-arts. Daar ga ik donderdag heen en dan weet ik beter waar ik aan toe ben." Braster (67) was al met pensioen toen zijn werkgever hem vroeg een paar dagen per week door te werken. De tekorten onder gekwalificeerde beroepschauffeurs blijven namelijk onverminderd groot.

Braster: „Op de bus rijden is mijn hobby, dus ik heb besloten door te werken. Donderdag en vrijdag zijn mijn vaste dagen." Ongelukkig genoeg voor Braster viel oudjaar dit jaar op een donderdag, maar elke andere chauffeur zou door dit incident waarschijnlijk evenzeer zijn gedupeerd.

Laf

De groep jongeren die het vuurwerk in de bus gooide, taaide snel en laf af. Je vraagt je af waarom iemand in vredesnaam besluit vuurwerk in een bus te gooien. Misschien dat de daders zich alsnog kunnen melden bij de politie, zodat zij - of hun ouders - in materieel opzicht nog iets kunnen betekenen voor de heer Braster.

Die maakt zich in eerste instantie druk over het feit dat de politie niets ondernam om de daders op te sporen. Daarnaast is hij vooral bezorgd over zijn gehoor. Braster: „Elke dag als ik wakker word, hoop ik weer normaal te kunnen horen. Al zou dat met een gehoorapparaat zijn, ook best. Maar vooralsnog is alles onzeker, dat is het ergste." Hij is van plan deze week weer aan de slag te gaan. Vrijdag gewoon weer op de bus dus.