Gebroken beloftes

(Foto Amstelveenweb.com - 2014)

Axel Boomgaars fractievoorzitter van GroenLinks-Amstelveen schrijft erover op zijn weblog

'Afgelopen donderdag (20 februari 2014) was er het eerste lijsttrekkersdebat in Amstelveen bij de Ondernemersvereniging. Daarbij wil ik het nu niet hebben over de inhoud van wat ik over heb proberen te brengen, of hoe ik erbij liep, maar over iets, dat de debatleider zei.

Hij zei namelijk iets in de categorie (ik parafraseer even): “Dit is het moment, waarop u toezeggingen van uw politici kan ontlokken voor de aankomende vier jaar.” En toen iemand in de zaal zijn beklag deed over het feit, dat iemand met een initiatief voor een bierbrouwerij geen gehoor kreeg bij de gemeente: “Bij wie moet deze man zijn om dat nu toch geregeld te krijgen?” Zeker bij die laatste vraag vond ik het erg, dat er ook nog lijsttrekkers waren die gretig hun hand opstaken.

(Foto Amstelveenweb.com - 2014)

Axel Boomgaars fractievoorzitter en lijsttrekker van GroenLinks-Amstelveen tijdens het lijsttrekkersdebat op 20 februari 2014 in het Amstelveen College

Waarom? Omdat er een beeld van politiek verkocht wordt, dat feitelijk niet klopt. Alles wat ik tijdens het debat zei over de plannen van GroenLinks, zijn mijn idealen voor de aankomende vier jaar, en de meeste plannen zullen nog wel een langere adem nodig hebben. Op 19 maart zijn er dan verkiezingen met een uitslag voor de bestaande negen partijen in de raad. Er is nooit één partij die het voor het zeggen heeft. Zelfs de VVD als grootste met 9 zetels heeft anderen nodig om haar plannen aan een meerderheid te helpen. En in een coalitie moet je dan ook nog compromissen sluiten, omdat je bij samenwerking elkaars idealen ruimte moet bieden, ook al zijn dat niet per se de jouwe.

Ik kán dus helemaal geen beloftes doen, want het ligt niet volledig in mijn handen, of mijn idealen werkelijkheid worden: daar gaat in eerste instantie de kiezer over, dan moet ik op basis van mijn zetelaantal kijken, of er voor GroenLinks een rol in een coalitie is weggelegd, en als dat dan zo is, moet je daarbinnen ook concessies doen. Dat is hoe het politieke systeem in Nederland werkt.

Ik erger me dan ook vrij vaak aan uitspraken in de media over ‘politici komen hun beloftes niet na’, of dat het allemaal leugenaars zijn. En die ergernis gaat twee kanten op: aan de ene kant naar de mensen die dat zeggen. Als je over politiek praat, ga ik ervan uit, dat je weet hoe het systeem werkt en dat er dus niet zoiets is als politieke beloftes. Ten tweede erger ik me nog een stapje meer aan mensen in de politiek die in dat beeld meegaan. De debatleider die mij naar mijn beloftes vraagt, en ook zeker de gretige handjes van lijsttrekkers die maar wat graag beloven, dat die brouwerij er komt. Op die manier help je je eigen geloofwaardigheid op de lange termijn om zeep.'